danışdım, bir gün ötenden sonra bunları
ayırd etmek çetindir); men onda yada saldım ki, Berlinden yazdığın mektubların
birinde sen Yarmilanı qonaq qebul etmek imkanı tapdığın üçün ne qeder
sevinirsen, o ise, ümumiyyetle, sevinmeyin mümkün ola bileceyine inanmadığını,
özünün ise sevinmek sebebi ola bileceyine qetiyyen inana bilmediyini dedi. Men
ona dedim ki, keçmiş günleri, sadece, heyatdan silmek mümkün deyildir, heyatda
yeniden onları yaşamaq imkanları hemişe mövcuddur. O dedi ki, beli, eger biz
hamımız bir yerde olsaydıq, onda her şey ola bilerdi, son dövrlerde seni görmeyi
çox arzuladığını dedi ve senin tamamile tebii ve zeruri olaraq – o bir neçe defe öz
önündeki yeri gösterdi, onun elleri daim hereketde idi – burada, burada, burada
olmalı olduğunu qeyd etdi.
Onun evinin önünde xudahafizleşdik.
Amma bundan evvel o senin mene göstermek istediyin çox gözel fotoşekline
göre çox hirslendirdi. Çünki sonradan aydın oldu ki, Berline getmezden evvel bu
fotoşekli elinde tutubmuş, sonra da mektub ve kağızları yandırmışdır, bu gün
nahardan sonra yeniden hemin şekli axtarmışdır, lakin tapa bilmeyib.
Sonra da men sene teleqram vurdum, bir az şişirderek bildirdim ki, tapşırıq
icra olunmuşdur. Bes men daha artıq bir şey eleye bilerdimmi? Ve sen menden
razısanmı?
***
Mektubun sene yalnız iki hefte sonra çatacağını bilerek senden bunu xahiş etmek
menasızdır,135 amma bu menasız xahişime dair xırda bir işaret: xahiş edirem ki,
indiki etibarsız dünyada (insanın ayağını yerden üzdükleri ve ele üzdükleri ki, heç
bir şey ede bilmediyi dünyada) menden qorxaraq uzaqlaşmağı özüne reva görme,
hetta eger bir defe (yaxud min defe, yaxud lap indice, ola biler ki, “indiki an” daim
davam etsin) seni meyus etsem de, ümumiyyetle, bu ne xahişdir, ne de sene
ünvanlanmamışdır, heç özüm de bilmirem ki, o kime ünvanlanıb. Bu, sadece,
qısılmış, boğulmuş sinemin boğulmuş nefesidir.
Çerşenbe
Senin bazar ertesi yazdığın mektubun... Hemin bazar ertesi seherinden,

<< 1 ... 150 151 [152] 153 154 ... 202 >>