Onda
men ne edeceyem? Yeqin ki, ele indi etdiyimi. Amma bunu nece edeceyem? Yox,
bu haqda fikirleşmek bele istemirem. Bu vaxt senin haqqında düşünende her
şeyden artıq bir şeyi tesevvür edirem: sen yataqda uzanırsan – lap o vaxt
Qmyunddakıçemenlikde uzandığın kimi (sene öz dostum haqqında danışırdım,
amma sen, demek olar ki, qulaq asmırdın). Bu sehne ele de ezablı deyildi, hetta
indi senin yataqda uzandığını tesevvür etmekden daha yaxşı idi. Belelikle, sen
yataqda uzanırsan, men ise bir az senin qayğına qalıram: qısa müddete yanına
qaçıram, elimi alnına qoyur, yuxarıdan aşağı baxaraq gözlerinde qerq oluram,
sonra ise otaqda gezerken daim her saniye, ramedilmez bir qürurla derk edirem ki,
senin üçün yaşayıram, derk edirem ki, bu mene nesib olub, yeniden sene teşekkür
edirem ki, bir defe menim qarşımda duraraq elini mene uzatmısan. Ve senin
xesteliyin de çox ciddi deyildir, o tezlikle sovuşacaqdır, evvelkinden de sağlam
olacaqsan, sen yeniden öz bütün böyüklüyünle ayağa qalxacaqsan, men de bütün
bunlardan sonra, bir gözel günde, ümid edirem ki, ağrısız ve sessiz şekilde torpağın
altına gireceyem. Bele ki, bütün bunlar ezab deyildir, amma senin orada, yad yerde
ağrıdığını öz-özlüyümde tesevvür etmeli oluram...
***
Sen de konduktorları sevirsen, elemi? Beli, o vaxtkı şen ve çelimsiz vyanalı
konduktor! Amma burada da yaxşı adamlar vardır; uşaqlar konduktor olmaq
isteyirler ki, onlar kimi qüdretli ve hörmetli olsunlar, her yana getsinler, ayaqlıqda
duraraq uşaqlara teref eyilib kömek etsinler, üstelik de onların elinden komposter
ve çoxlu tramvay biletleri vardır; amma bu imkanların hamısı meni qorxudub- ürküdür, men de heyatda sevinmek ve her bir şeyde iştirak etmek üçün konduktor
olmaq isterdim. Men bir defe yavaş-yavaş sürünen tramvayın arxasınca gedirdim,
konduktor ise – şair menim ardımca büroya girdi, men konduktorla işimi bitirene
qeder qoy o gözlesin – arxa meydançada duraraq bedenini çöle teref eyib mene ne
ise qışqırdı. Yozef

<< 1 ... 156 157 [158] 159 160 ... 202 >>