meydanının ses-küyünden onu eşitmedim, o, heyecanlı halda
elleri ile işareler edir, haranı ise gösterirdi, men başa düşmedim ve tramvay xeyli
uzaqlaşdı, konduktorun seyleri boşa çıxdı, nehayet, onu anladım: yaxalığımdakı
qızıl sancaq açılmışdı ve o, diqqetimi buna celb etmek isteyirdi. Men bu haqda bu
seher xatırladım, öten geceden sonra küt ve xeste ruh kimi tramvaya oturdum ve
konduktora 5 kr. uzatdım, o ise meni şenlendirmek üçün (meni yox, çünki o heç
mene baxmadı da, sadece, atmosferi şenlendirmek üçün) mene qalığı qaytarandan
sonra esginazlar haqqında ne ise yaxşı sözler dedi. Men ise onları qulaqardına
vurdum, bundan sonra menimle bir yerde duran bir cenab da pulumla bağlı
sözlere göre mene gülümsedi, men de öz növbemde ona gülümsemekle cavab
verdim – başqa ne cür ola bilerdi ki? – ve her şey derhal yaxşılaşdı. Kaş bu Sankt- Gilgenin üstündeki yağışlı havanı da bir az şenlendireydi!
Şenbe
Möcüzedir, Milena, möcüze! Senin mektubunda (çerşenbe axşamındakı) en
möcüzeli şey – sakitlik, inam, aydınlığın yaranmasıdır.
Hele seher heç ne yox idi, men de asanlıqla bu faktın özü ile barışmışdım,
amma mektubun alınmasından sonra her şey deyişdi, yazmaqla onların hamısı ele
evvelki kimi qalsa da, esas odur ki, yazmaq lazımdır – bu ezabdır, bu ise
xoşbextlikdir; belelikle, faktın özü ile barışmışdım, meselen, eger bütün dünenki
gün, axşam ve gecenin yarısını seninle söhbete hesr etmişemse ve bu işde uşaq
kimi semimi ve ciddi olsam da, sen ise ana kimi diqqetli ve ciddi olmusansa
(heqiqetde ise men bele ana ve bele uşaq görmemişem), bu mektuba ehtiyacım
var; ümumiyyetle, bütün bunlar öteridir, mene yalnız senin susmaq sebebini
bilmek lazımdır ki, seni daim xeste veziyyetde yataqda tesevvür etmeyim, ele
güman etmeyim ki, sen orada – balaca otaqda, payız yağışının altında tenhasan,
uzanmısan, senin titretmen vardır (sen özün yazmışdın), soyuqlaman vardır (senin
özün yazmışdın), geceler terleyirsen, yorulursan (bütün bunları sen yazmışdın).
Teki

<< 1 ... 157 158 [159] 160 161 ... 202 >>