teleqram geldi. Doğrudanmı? Doğrudanmı? Sen daha meni
döyeclemirsen?
Yox, sen ferehlene bilmezsen, bu mümkün deyildir. Teleqram deqiqenin tesiri
altında yazılmışdır, ele keçen defe de bele olmuşdu, ne onda, ne de bunda heqiqet
yoxdur, bezen oyananda ne işıq, ne şefeq görmürsen ve sanki yatağın yanında
solğun çiçeklerle bezedilmiş ve qebul etmeye hazır olan açıq qebir görürsen.
Men gücle senin mektublarını oxumağa cesaret edirem; onları fasilelerle
oxuya bilerem, – oxu zamanı keçirdiyim ağrılara tab getirmirem – Milena, yeniden
senin saçlarına toxunuram, onları kenarlaşdırıram, doğrudanmı, men bele qeddar
vehşiyem, seninle olduğum kimi özümle qeddar, qezebli davranıram, daha
doğrusu, menim eleyhime duranlar ve meni zeherleyenlerin qezebli adlandırılması
doğru olardı? Amma men onları kinli ve qezebli adlandırmağa heç cesaret de
elemirem; amma men sene mektub yazanda mene bele gelir ki, bunu edirem.
Ümumiyyetle ise her şey menim yazdığım kimidir. Men sene yazmaq
isteyende ne ondan evvel, ne de ondan sonra yuxum gelmir; ne vaxt ki yazmıram,
onda men en azı bir saat yata bilmirem, artıq yox. Men sene yazmayanda yalnız
yorğunluq, keder ve qelbimde ağırlıq hiss edirem, yazanda ise meni narahatlıq ve
qorxu bürüyür. Bir-birimize ezablarımızı bölüşmek üçün yalvarırıq: men sene
gizlenmek üçün, hardasa unudulmaq üçün yalvarıram, sen de belece, amma
bunların doğrulması ağılsızlıq ve dehşetli derecede absurddur.
Sen soruşursan: bu nece mümkün ola biler? Men ne isteyirem? Men ne
edirem?
Texminen bele cavab verirem: men meşe vehşisiyem, heç meşede de
olmamışam, çirkli bir çuxurda uzanmışdım (ora yalnız menim orada olduğuma göre
çirkindir) ve birden genişlikde seni gördüm, bütün gördüyüm möcüzelerden en
möcüzelisi olan seni gördüm, her şeyi unutdum, özümü de unutdum, qalxdım ve
yaxına geldim – bu yenilikden, doğma azadlıqdan hele bir az qorxsam da, her halda
yaxına getdim, sene sıx-sıx qarışdım, sen ise o qeder mehriban idin ki, senin
önünde yumaq kimi

<< 1 ... 165 166 [167] 168 169 ... 202 >>