büzüşerek, sanki haqqım çatır kimi, üzümü ellerime söykedim,
ele xoşbext, ele meğrur, ele azad, ele qüdretli idim ki, ele bil ovcunda öz evimi
tapmışdım, – bu fikir menden el çekmirdi: evimi tapmışdım – amma men
mahiyyetce vehşi idim, vehşinin evi ise meşede, yalnız meşede olur, bu genişlikde
ise men yalnız senin merhemetin sayesinde yaşayırdım, senin gözlerinden, heç
özüm de derk etmeden (axı men her şeyi unutmuşdum), öz taleyimi oxuyurdum.
Bu çox uzun çeke bilmezdi. Hetta zerifden zerif ellerinle mene sığal çeksen de, sen
meşeye, menim yuvama aid olan qeribeliklerimi görmeye bilmezdin, esl
vetenimden gelme xüsusiyyetlerim barede qaçılmaz olan “qorxu” haqqında
söhbetlerin tekrarlanması başlandı, onlar qelbimi sıxdı (senin qelbini de, lakin
seninkini nahaq yere sıxırdı). Her biri hessas eseblerime toxunurdu ve mene
getdikce aydın olurdu ki, senin üçün nece iyrenc ezabam, her yerde yoluna çıxan
engelem – Maksla bağlı anlaşılmazlıq da buradan geldi. Qmyundda her şey
aydınlaşdı, sonra Yarmilanın canıyananlığı ve anlaşılmazlığı meydana çıxdı, sonra
da B. ile bağlı bu axmaqlıq, kobudluq ve laqeydlik horrası yarandı, bunların
arasında da çoxlu xırda şeyler oldu. Men kim olduğumu xatırladım, senin
gözlerinden oxudum ki, meni aldatmırsan, sonra da özümün dehşetli yuxumu (öz
yerinde olmayıb, amma orada, sanki öz evindeki kimi yerleşen insan haqqındakı
yuxu) real heyatda gördüm, men hiss etdim ki, geriye sürünmeliyem, öz qaranlıq
yerime qayıtmalıyam, güneş işığına döze bilmirdim, keder içerisinde idim, azmış
vehşi kimi var gücümle qaçdım ve hemin bu el çekmeyen fikir yarandı: “Onu da
özümle götürseydim”. Hem de onun eksi olan fikir de var idi: “Meger onun olacağı
yerde qaranlıq olacaqmı?”
Sen soruşursan ki, men nece yaşayıram. Bax bu cür yaşayıram.
***
Birinci mektub artıq getmişdi ki, senin mektubun geldi. Bunun altında, “qorxunun”
altında gizlenenlerden başqa, şeylerin hamısından yayınaraq, – bunlardan üreyim
bulanır, ona göre yox ki, onlar

<< 1 ... 166 167 [168] 169 170 ... 202 >>