menada
xoşbextlik de vardır, amma sessizlik yoxdur), axı men daim insanlara dehşet
aşılayacağam, en çox da öz-özüme. Sen nişan haqqında xatırlamısan; elbette,
orada her şey çox sade idi – ağrı ile sade yox, onun tesiri ile sade idi. Sanki sen
iyrenc bir heyat yaşamısan ve birden-bire seni bu iyrencliye göre cavab vermeye
çekmişler, artıq başın mengenededir, bir qayka sağ gicgahın, bir qayka da sol
gicgahının tuşunda berkidilib, onları yavaş-yavaş berkitmeye başlayırlar, sen ise ya
demelisen ki, “Beli, bu iyrenc heyat menim üçün ezizdir”, ya da “Yox, men ondan el
çekirem”. Elbette, ne qeder ki, ciyerlerin partlamamışdır, “yox” deyeceksen.
İndiki hereketlerimi evvelki ehvalatlarımla yanaşı qoymaqda haqlısan, men axı
ele evvelki kimi qalmışam ve eyni hisleri yaşayıram. Ferq yalnız odur ki, indi
tecrübem vardır ve etirafımı yubatmıram ki, onu menden qopartmaq üçün
mengeneye salsınlar, onu getiren kimi artıq qışqırıram, vicdanım artıq bu cür
gerginleşib, o qeder güclü olmasa da, tamamile gücsüz olsa bele, gerginleşib. Daha
bir şey: sen soruşanda ki, bir başqasına yox, yalnız sene heqiqeti söylemek,
özümün ve senin namine heqiqeti söylemek olarmı? – Elbette ki, senden yalnız
heqiqeti eşitmek mümkündür.
Amma sen kederle deyende ki, senden meni terk etmemeyini xahiş etmişem,
bu sözünde sen haqlı deyilsen. Bu meselede men evveller de indi olduğum
mövqede idim. Men senin baxışlarınla yaşayırdım (burada heç bir şexsiyyeti
ilahileşdirmek yoxdur – bele baxışlar her kesi ilahileşdirir), ayaqlarımın altında real
torpaq yox idi; bundan çox qorxurdum, men öz torpağımdan ne qeder yükseklere
qalxdığımı tamamile tesevvür etmirdim. Bu hem menim üçün, hem de senin üçün
çox pis idi. Heqiqeten, birce söz, eledüşmez gerçeyin birce sözü kifayet idi ki, meni
boyum beraberine çeksin, sonra daha bir söz ve daha da enme, nehayet, bütün
dayaqlar yox oldu, men yere düşdüm, amma mene yene de ele geldi ki, çox yavaş
düşürem. Men qesden bu cür “gerçek sözlerinden” misal

<< 1 ... 168 169 [170] 171 172 ... 202 >>