yaşlılar bir az tutqunlaşsalar da, lakin
esasen, deyişmeyerek heç ne olmamış kimi gezirler, onların dodaqları evvelki kimi
kip sıxılıb (men hemişe, lap erken uşaqlıq çağlarımdan bu dodaqlara aşağıdan
yuxarıya baxaraq onların sakit ve derkedilmez derecede tebii kip olmaları ile fexr
edirdim). Bütün bunları bir müddet müşahide ederek neticeye geldim ki, deyesen,
men heç bir pis şey etmemişem ve eleye bilmerem, heç bir menada bu menim işim
deyil, menim qorxum uşaq aldanışıdır, ola bilsin ki, yeniden her şeyi qorxub
dayandığım yerden başlayacağam. Vaxt ötdükce dünyanın bele derk olunması
tedricen deyişdi. Evvela, o qenaete geldim ki, başqaları her şeyi çox gözel hiss
edirler ve kifayet qeder de öz hislerini aydın şekilde ifade edirler, sadece, men
özüm hemin vaxtadek kifayet qeder itigözlü olmamışam; bu itigözlülüyü men çox
tez exz etdim. İkincisi, başqa insanların bu derkedilmezliyini, – eger o heqiqeten
mövcuddursa – meni teeccüblendirmekde davam etse de, artıq öz xeyrime sübut
kimi istifade etmedim.
Belelikle, onlar heç ne hiss etmediler, varlığımın heç bir zerresi de onların
dünyasına nüfuz etmedi, men onlar üçün şübheden kenarda idim, menim yolum
onların dünyasından kenarda idi; eger menim varlığım çay idise, onun çox iri bir
qolu onların dünyasının xaricinden axırdı.
***
Yox, Milena, senden çox xahiş edirem, mektub yazmaq üçün başqa imkanlar
düşün, tap. Sen heder yere poçta getmemelisen, hetta senin balaca
mektubdaşıyanın da – o haradadır? – oraya heder yere getmemelidir, hetta
poçtdakı xanımdan da artıq sorğu-sual edilmemelidir. Eger sen başqa yol
tapmasan, onda bununla barışmalı olacağam, amma heç olmasa onu tapmağa
çalış.
***
Dünen men seni yuxuda gördüm. Teferrüatları yadımda qalmayıb, amma biz hey
bir-birimize çevrilirdik – sen men olurdun, men ise sen olurdum. Axırda, nece
oldusa, sen yandın, men xatırladım ki, alovu parça ile söndürmek olar, köhne
penceyimi qapdım ve senin üzerindeki alovu döyeclemeye başladım. Amma yene
de

<< 1 ... 172 173 [174] 175 176 ... 202 >>