Çerşenbe axşamına qeder Qrimmenştayna getmek
üçün tam qerara gelmişdim. Doğrudur, ne vaxtdır bu haqda düşünürdüm, onda
daxili bir tehdid hiss edirdim, görünür ki, qismen buna göre de seferin vaxtını
uzadırdım, amma hesab edirdim ki, bunu asanca def ede bilerem.
Çerşenbe axşamı, gündüz kimse mene dedi ki, Praqanın razılığını gözlemek
mecburi deyildir, onu Vyananın özünde de almaq olar. Bu qayda ile yollar açıldı.
Günün ikinci yarısını şezlonqda iztirab çekerek keçirdim, axşam sene mektub
yazdım, amma onu göndermedim, hele de güman var idi ki, özümle bacara
bileceyem, amma bütün yuxusuz geceni, heqiqeten de, ezab içinde keçirdim.
Mende iki şey bir-biri ile döyüşür, – onlardan biri getmek isteyir, o birisi qorxur –
amma onların her ikisi hislerimdir, yeqin ki, her ikisi yaramazdır.
Men gele bilmirem: senin qarşında duracağımı tesevvür edende bele döze
bilmirem, gicgahlarımda dözülmez ağrılar yaranır.
Artıq senin mektubun daxilimde tablaşılmayacaq bir meyusluq yaradır, indi de
üstelik bu. Sen yazırsan ki, artıq ümidin yoxdur, amma menden uzaqlaşmağına
hemişe ümidin vardır.
Ne sene, ne de bir başqasına izah ede bilmerem ki, daxilimde neler baş verir.
Bunu nece ede bilerem, axı heç özüm de izah ede bilmirem.
Amma esas bu deyildir, esas odur ki – ele onda da her şey aydınlaşır:
etrafımdakı atmosferde insan kimi yaşamaq mümkün deyildir. Sen bunu görürsen,
amma hele de inanmaq istemirsen?
Şenbe, axşam
Sarı zerfdeki mektubu hele almamışam; onu açmadan geri göndereceyem.
Eger yazışmağımıza son qoymağımız yaxşıdırsa, demeli, dehşetli derecede
çaşmışam. Amma sehv etmirem, Milena.
Senin haqqında danışmayacağam, işim olmadığına göre yox, ona göre ki,
sadece, bu haqa danışmaq istemirem.
Belelikle, yalnız özüm haqqında: Milena, sen menim üçün ne demeksen – sen
menim üçün yaşadığımız bu dünya demeksen, bunu gündelik sene gönderdiyim
kağız qalaqlarının içinde tapa bilmezsen. Bu mektublar ele olduqları kimidir, yalnız
ezab vermeye qadirdirler, eger onlar

<< 1 ... 186 187 [188] 189 190 ... 202 >>