istemirem ki, Vyanaya
gelim, çünki zeif ruhum bele gerginliye tab getirmez. Men ruhen xesteyem, ağ
ciyerlerimin xesteliyi ise onun neticesidir ki, ruhi xestelik öz mecrasından çıxmışdır.
Artıq dörd-beş ildir ki, xesteyem, o vaxtlar nişanlı idim. (Sizin sonuncu
mektubunuzun qayğısız, şen ovqatını özlüyümde heç cür izah ede bilmirdim, yalnız
sonradan başa düşdüm: daim unuduram ki, Siz hele bele gencsiniz, Sizin, yeqin ki,
heç iyirmi beş yaşınız da yoxdur, cemi iyirmi üç ancaq olar. Men otuz yeddini
adlamışam, demek olar ki, otuz sekkiz yaşım var, Sizden tam bir yeniyetmenin yaşı
qeder böyüyem, geceleri qoca adamlar kimi yuxusuz keçirdiyimden ve
başağrılardan saçlarım çallaşmışdır). Bütün bu uzun tarixçeni onun heqiqeten
mürgüleyen teferrüatları ile birge sizin üçün eşelemek istemirem. Men indi de bir
uşaq kimi, lakin unutmaq qabiliyyeti olmayan uşaq kimi hemin detallardan qorxub
dehşete gelirem. Ümumiyyetle, her üç nişanımda bütövlükde günahkar çıxdım,
mübahisesiz günahkaram, her iki qızı bedbext elemişem (burada birinci qız
haqqında danışıram, ikincisi haqqında danışa bilmerem, o çox hissiyyatlıdır, her bir
söz, hetta en xoş söz bele ona dehşetli inciklik getire biler ve onu başa düşürem),
mehz ona göre ki, onun bütün seylerinin eksine olaraq (eger isteseydim, yeqin ki,
özünü feda ederdi) bütün vaxt şen, sakit, qetiyyetli, qısası, aile heyatına hazır
olmağı bacarmadım, amma tekrar-tekrar öz teşebbüsümle ona bu haqda söz
vermeyime baxmayaraq, onu kederle sevmeyime baxmayaraq, belesi ile aile
heyatı qurmağı qetiyyen arzu etmediyime baxmayaraq onu başa düşürem.
Texminen beş il men daim ona (daha doğrusu, özüme) zerbeler vurdum.
Xoşbextlikden o, sarsılmaz imiş – prussiyalı ve yehudi qarışığı güclü qarışıqdır, zefer
qazanan qarışıqdır. Men bele möhkem deyildim; düzdür, o yalnız ezab çekmeli
olurdu, men ise eyni vaxtda hem zerbeler endirir, hem de ezab çekirdim.
***
Vessalam, daha yaza bilmirem, izah da eleye bilmirem, yenice ruhi

<< 1 ... 38 39 [40] 41 42 ... 202 >>