xoşuma
gelmirdi, Bohemada azmış yunan, yaxud romalı olduğunu düşünürdüm, ele
bilirdim ki, onu zorla çexe çevirmiş, vurğu ile çexleşdirmişler,30 amma rengine ve
tesvirine göre – ah, möcüzedir! – bu qadındır, bunu el üstünde bu dünyadan,
alovdan, bilmirem daha nelerden keçirib aparmaq lazımdır ve o, itaetle, etibarla
sene sığınacaq, tekce “i”-nin üzerindeki vurğu bu ahengi pozur: birden bu ad
sürüşüb senden ayrıla biler? Yaxud da bu belke senin özünün öz qiymetli yükünle
birge etdiyin qurtuluş sıçrayışındır?)
Sen iki ekizler kimi mektub yazırsan: men qelem ve karandaşı nezerde
tutmuram, düzdür, karandaşın özü neyinse haqqında bir işaredir, ehtiyatlanmağa
mecbur edir, amma bu ferq esas deyildir, meselen, son iller menzilin planı
karandaşla çekilir, her halda, o meni xoşhal edir; esas menim – başa düş – senin
gencliyin, temizliyin, merdliyin baredeki qorxumdur. Çünki menim qorxum daim
artır, o ya dünyanın tezyiqi qarşısında gerilemeni ifade edir, ona göre de bu tezyiq
getdikce artır, senin merdliyin ise hücum ifade edir, ona göre de tezyiqin azalması
ve merdliyin artması baş verir – meni yalnız sakit mektublar xoşbext ede biler;
onun ayaqları önünde sonsuz derecede xoşbextcesine oturardım ve sanki yağış
kimi sözler başıma sepelenerdiler. Amma o biri mektublar gelende, onlar lap
birinci mektuba nisbeten daha çox xoşbextlik getirseler bele (amma zeifliyim
ucbatından yalnız bir neçe gün sonra bu xoşbextliyi derk edirem), – bu nida ile
başlayıb (axı men çox uzaqdayam!) sonunda ise bilmirem, hansı dehşetle qurtaran
– Milena, doğrudan da esmeye başlayıram, sanki heyecan zenginin sesini eşidirem,
onları sakit oxuya bilmirem, amma susuzluqdan eziyyet çeken vehşinin su içmesi
kimi onu oxuyuram, qorxu ise hey artır, ne etmeli, vurnuxuram ki, hansı stolun,
yaxud şkafın altına dürtülüm, künce sıxılıb dua edirem, başımı itirerek, büsbütün
eserek dua edirem ki, bu mektubla birge otağıma soxulmuş fırtına kimi sen
yeniden taybatay açılmış pencereden uçub

<< 1 ... 42 43 [44] 45 46 ... 202 >>