orada,
deyesen, bir qız var idi, men onu deqiq xatırlaya bilmirem, amma o, sekundantım
kimi idi. Onlar bir az sakitleşmek evezine ağızlarını yummadan ele hey
çerenleyirdiler, yeqin ki, menim meselelerimle bağlı sözler danışırdılar, amma
yalnız esebileşdirici mızıltılar eşitsem de, birce söz bele anlaya bilmirdim, heç
eşitmek de istemirdim.
Öz evimin sağındakı sekinin qırağında duraraq seninkine baxırdım. Sade, gözel
daş lojaların üstü dairevi tağlarla örtülmüşdü ve birinci mertebenin üstünde
yerleşirdi. Bu alçaq villa çox gözel idi.
Birden melum oldu ki, seher yemeyinin vaxtıdır, lojada stol açdılar. Uzaqdan
görürdüm ki, senin erin geldi, hörme kresloda oturdu, hele de yuxulu idi, qollarını
açaraq gerneşdi. Sonra sen geldin, stolun arxasında oturdun, amma ele oturdun ki,
bütövlükde görünürdün. Düzdür, çox da aydın görünmürdün, mesafe böyük idi,
senin erin daha aydın görünürdü, sebebini bilmesem de, sen yalnız ağ-göy rengde,
şeffaf ve axıcı görünürdün. Sen de qollarını açdın, amma bu, gerneşmek üçün
deyildi, bu, sende tenteneli poza idi.
Bir az gözleyenden sonra – lakin gün artıq sona çatırdı – sen küçede göründün,
menimle bir yerde idin, sekide durmuşdun, menim ise bir ayağım yolun gediş-geliş
olan yerinde idi, men senin elini tutmuşdum ve bizim ağlagelmez derecede süretli
qısa ifadeli danışığımız başladı: çıq-çıq, tap-tap ve dayanmadan, yuxunun sonuna
qeder davam etdi.
Men onları danışa bilmirem, mahiyyetce yalnız iki birinci ve iki sonuncu
cümleleri xatırlayıram, arasındakılar ise tesviregelmez ezablar idi.
Salam evezine tez dedim (senin üzünde nese meni buna vadar etdi): “Sen
meni başqa cür tesevvür edirdin”. Sen cavab verdin: “Açığını desek, düşünürdüm
ki, sen daha qeşengsen”. (Ümumiyyetle, sen daha çox Vyana ifadeleri işledirdin,
amma men onları unutdum.)
İlk iki cümle bele idi (bununla elaqedar birden menim ağlıma geldi ki, o cür
kamilliye heç vaxt rast gelmemişem, göresen, sene menim musiqili olmamağım
melumdurmu?), prinsipce

<< 1 ... 45 46 [47] 48 49 ... 202 >>