hemin yer
onda menim üçün tarixi ehemiyyetli yer idi (uşaqlıqda harada yaşamısan?) –
tehdid qarşısında qorxum artdı. Mekteb onsuz da menim üçün kabus idi, indi de
aşpaz bir az da tehlükeni artırırdı. Men xahiş etmeye başlayırdım, o, başını
yelleyirdi, men ne qeder çox xahiş edirdimse, öz xahişimin ne qeder vacib
olduğunu hiss edirdim, tehlükenin ne qeder dehşetli olduğunu zenn edir ve
dayanırdım, bağışlanmağımı xahiş edirdim, o meni uzaqlara sürükleyib aparırdı,
onu valideynlerime şikayet edeceyimle qorxutmaq isteyirdim, o gülürdü, burada o,
hökmran idi, mağazaların qapısından, evlerin tinlerinden yapışır, ireli getmek
istemirdim, isteyirdim ki, o meni bağışlasın, donunun eteyinden tutaraq geri
çekirdim (onun üçün de asan deyildi), amma o meni ireli çekerek, bunları da
müellime söyleyeceyine emin edirdi, biz artıq yubanırdıq, İakov kilsesindeki saat
sekkizi vururdu, mekteb zengi eşidilirdi, bütün uşaqlar qaçmağa başlardı, en çox
gecikmekden teşvişle qorxardım, biz de qaçmağa başlardıq, beynimi ise “deyecek- demeyecek” sesleri deşirdi. Qısası, o heç ne demirdi, heç vaxt bunu demese de,
bele bir imkan onda hemişe var idi, özü de bu imkan daim artırdı (dünen demedim,
amma bu gün deyeceyem) ve bu imkandan o imtina etmirdi. Bezen – Milena, sen
bir fikirleş – mene qarşı çılğınlıqdan ayağını körpüde yere döyecleyirdi ve bezen de
hansısa bir kömüryandıran qadın bunu görürdü. Milena, ah, bu ne axmaqlıqlardır,
men ne qeder, hansı derecede seninem, bütün aşpazlarımla, onların tehdidleri ile,
bütün ağlagelmez çirkablarla, 38 yaşımdakı seksekelerimle, çirklenmiş ciyerlerimle
seninem.
Amma heç vaxt bunları danışmaq istemirdim, yaxud da bunları ayrı cür
danışmaq isteyirdim, artıq gecdir, qurtarmaq ve uzanıb yatmaq lazımdır, amma
yata bilmeyeceyem, çünki sene yazılacaq mektubu qurtara bilmemişem. Eger ne
vaxtsa sen menim nece yaşadığımı bilmek istesen, men Praqadan sene böyük bir
mektub göndererem, men onu texminen yarım il önce atama yazmışam, amma
hele

<< 1 ... 49 50 [51] 52 53 ... 202 >>