Edebiyyatı vereqledikce burada ilahi eşqin, saf mehebbetin, ülvi sevginin ve sedaqetin şenine, terennümüne hesr olunmuş yüzlerle, minlerle eserlerin, roman ve poemaların, şeir ve qezellerin yazıldığını görürük. Böyük ustalıqla qeleme alınmış bu eserlerde aşiqin sevgisine, sevgilisinin aşiqine nece de sadiq olduğunu, hetta onun yolunda ölüme bele getdiyini görürük.

Eşq, mehebbet, sevgi edebiyyatın daimi mövzusudur. Hemişe onunla yol yoldaşıdır. Neçe iller, qerinelerdir ki, yanaşı addımlayırlar. Bu mövzu heç vaxt debden düşmür, köhnelmir, “qocalmır”, unudulmur. Bu yolda hemişe yolçular var. Bu yolları heç vaxt toz-torpaq basmır. Mehebbet ve sevgi qarşısında heç vaxt qırmızı işıq yanmır.

Öz sevgilisi yolunda şirin canından keçmiş aşiqler heç vaxt unudulmur, yaddan çıxmır. Sevenler de, sevilenler de hemişe özlerini onlara oxşatmağa, onlar kimi sevmeye ve sevilmeye çalışırlar. Amma teessüfler ki, heç de her şey hemişe uğurlu alınmır. Sevgililer bir-birilerine qovuşmurlar. Yolları hesretden, qem-kederden keçir. Ayrılıb bir-birilerinden ayrı düşürler. Ezablara düçar olub sevgi, mehebbet ve eşq odunda yanıb qovrulurlar. Esli ve Kerem kimi, Leyli ve Mecnun kimi, Romeyo ve Cülyetta kimi.

Qedim şerqin Leyli ve Mecnun hekayesi esrlerdir sevenlerin ve sevilenlerin dilinden düşmür. Efsaneye, mife dönmüş bu mehebbet dastanı illerdir, esrlerdir üreklerde, könüllerde yaşayır. Sevenlerin ve sevilenlerin qelbleri feth edir.

Azerbaycanın görkemli, cahanşümul şairleri Nizami Gencevi ve Mehemmed Füzuli de esrlerce evvel bu ilahi eşqi nezme çekmişler. Saf mehebbeti terennüm etmişler. İki gencin o ülvi sevgisini vesf ederek ayrı-ayrı esrlerde “Leyli ve Mecnun” adlı poema qeleme almışlar. Bu poemalar zamanın sınağından keçerek oxuna-oxuna, sevile-sevile bu günümüze gelib çatmışdır. Heç şübhe yoxdur ki, mehebbeti terennüm eden bu eserler hele neçe qerineleri, neçe esrleri geride qoyacaq.

Azerbaycanın hemişeyaşar ve dahi bestekarı Üzeyir Hacıbeyov da ölmez “Leyli ve Mecnun”

[1] 2 3 ... 5 >>