ve bele bir bürküye adet elememiş şeher berk tıncıxırdı. Bir yarpaq bele qımıldamırdı. Azacıq meh yaradan çinarlar da çırpınıb-çırpınıb süst düşmüşdüler. Qefleten bu buludsuz, bu aydın, bürküden yorulub day ulduzları da sayrışmayan göyler nece şaqqıldadı ve şeheri Dolu nece vurdusa, şeher dik atıldı... Ve dik atılan şeher özünü atdı bayıra.
... Amma Dolunun sevincini yaşamağa, getirdiyi soyulmuş baldırğan qoxusunu ciyerlerine çekmeye, Tanrıdan başqa heç bir bestekarın besteleye bilmediyi qeyri-adi musiqisine qulaq asmağa yox. Uşaqlar bu Dolu ile oynaya bilmirdiler, ağızlarına atıb konfet kimi sümüre bilmirdiler. Bu Dolunun musiqisinden lezzet almaq olmurdu, bu Dolunun musiqisi insanların beynine bir dolu kimi deyib ruhunu ezirdi. Göyden dolu yağmırdı, Ezrayıl yağırdı. Kimi harda yaxalayırdısa, ele orda da cengine alıb çeyneyirdi.
Sambist Eldarı gece növbesinden qayıdanda Lenin bağının başında yaxalamışdı, seher batalyonun uşaqları yanğınsöndüren maşının kömeyi ile qoca palıdın başından parçalarını zorla yığa bilmişdiler. Xanende Baratın xanımını evin içinde, yuxunun en şirin yerinde cengine almışdı, başlarını itirdiklerinden yalnız Ağcabedide xestexanaya çatdıranda bilmişdiler ki, sağ qolu qalıb evde. Eline düşenden babat vurub çarpayıya daş kimi düşmüş Kefli Çapay seher ayılanda evin ortasında parçalanmamış bütöv bir Dolunun sancıldığını görüb demişdi:
- Bunu kim gönderdi, e?!
Here başını götürüb bu Doludan hara geldi qaça bildikce qaçmaq isteyirdi. Maşınlılar colum-cocuğunu maşınına doldurub şeherden çıxarır, kende-keseye üz tuturdu. Kendde-kesekde doğması olmayanlar ise şeherin kenarında Dolu tutmayan bir yerde ya maşında, ya ağacların altında geceleyirdiler. Maşınsızlar ise colum-cocuğunu evin derin yerine çekir, elacsızlığın ağırlığı altında balalarının qorxudan berelmiş gözlerine baxmağa da utanırdılar. Bu colum-cocuğun baxışları onları dışardakı Doludan da berk döyürdü.
Ve bu Dolu şeheri qefil it kimi hemişe geceden bir az keçmiş,yuxunun en şirin

<< 1 [2] 3 4 ... 119 >>