ey. İkimiz de xecalet çekmeliyik ki, meyidimiz oralarda qalmayıb. Başımı qaldırıb camaatın üzüne baxa bilmirem. Ele bilirem üzüme tüpürecekler ki, şeherin ölende sen niye ölmedin. İndi de ölüb yere girmek evezine durub gelmisen üstüme, utanıb-qızarmadan mene de teklif edirsen ki, men de senin kimi gedib iti-qurdu qoruyum. Ayıbdı ey! Ondansa gel gedek boğazımıza bir çatı salaq.
Bu sözler elçiye gülle kimi deymişdi, başını aşağı salıb qıpqırmızı qızarmışdı ve bir söz demeden durub getmişdi. Seher qezetler beyanatını yaymışdılar ki, partiyasından istefa verib.
Seheri belece heç vaxt çıxa bilmediyi ve çıxa bilmeyeceyi fikirler burulğanında açdı. Geyinib evden çıxdı. Hebsxanadan çıxandan sonra neçe defe istemişdi bir doğma yerlere getsin, üreyi gelmemişdi. Elçiye dediyi kimi, qorxmuşdu, qorxmuşdu ki, camaat üzüne tüpürer. Dünyanın En Varlı Şeherinin ölümünde en böyük günahı özünde görürdü. Neçe ildi çeke bilmediyi bu yükün altında ezilirdi. Ve onu da bilirdi ki, bu yük onu ömrünün axırına qeder öz altında ezecek ve ele bu yükün altında da ölecek. Onun fikrince, Komandir çoxdan ölmüşdü, indi yaşayan Komandir deyildi, kimiydi heç özü de bilmirdi.
Çıxanda ev sahibi:
- He oğul, ne deyirsen?
- Narahat olma xala, gedirem rayona, iki-üç güne qayıdıb şey-şüyümü aparacam.
- İncime, oğul! Özün başa düşürsen de.
- İncimirem!
Düşdü “Şamaxinka” deyilen yere, dünya bine olandan rayonlara geden maşınlar burda müşteri gözleyirdi:
- Yevlağa iki nefer...
- Genceye, Genceye...
- Göyçaya bir nefer...
Onu gören kimi müşteri gözleyen maşın sahibleri başına yığışdılar:
- Hara, qardaş?
- Dünyanın En Varlı Şeherine.
- Hara?!
- Eşitdiyiniz yere.
Bir-birlerine baxdılar:
- Bu ne deyir, e?!
Eyninde köhne esger köyneyi olan sütül bir sürücü dedi:
- Emi, men o terefe gedirem. Sen, budey bağın içindeki çayxanada çay iç, beş-on deqiqeye bir-iki nefer de tapım gedek.
Çayxanada sakitlik idi. Bir stolda iki ahıl adam başlarını ellerinin arasına alıb şahmat oynayırdı, bir nefer de

<< 1 ... 100 101 [102] 103 104 ... 119 >>