atam doğrudan özünü tankın altına atıb?
- He, oğul.
- Deyirdiler inanmırdım, indi inandım.
Esger Köynekli Sürücü o qeder xoşbext oldu ki - atası özünü tankın altına atmışdı.
- Ne deyirsen, emi, gözleyim gedek bize?
- Yox, sen get.
Esger Köynekli Sürücü bir kağıza telefon nömresi yazıb verdi Komandire:
- Emi, bu menim telefonumdu. Ne vaxt maşın lazım olsa, zeng ele. Atamın adı haqqı, pul-zad lazım deyil.
- Zeng eleyerem.
Esger Köynekli Sürücü Komandiri atasını bağrına basırmış kimi bağrına basdı, öpdü ve sağollaşıb getdi.
Dünyanın En Varlı Şeherinin beş addımlığında yolun ortasına derin bir xendek atmışdılar. Eger bu xendek son idise - bes niye xendekden o üzde qoyun otaranlar, yer ekenler, ot daşıyanlar heç ne olmamış kimi öz işindeydiler.
Ve bir zamanlar dünyanın en işlek yolunun xendekden o üzünü ot basmışdı. Elini uzatsa şehere çatardı. Amma heç kes el uzatsa elleri çatacaq bu şehere bu neçe ilde el uzatmaq fikrine düşmemişdi. Neçe iliydi bu şeherin bir el mesafesindeki alaçıqlarda, kerpic daxmalarda vaxtile paytaxtlarına bayraq sancdıqları nemeslerden yardım gözleye-gözleye, axşamlar da televizorlarda Rodrigesin qayınanasının iztirablarını özlerine derd ede-ede, arada da bir qoyun eti yeye-yeye yaşamağa alışmışdılar. Ve bu alışqanlıq onları ele mütileşdirmişdi ki, ağıllarına gelmirdi ki, bir seher yerlerinden qalxıb heç el-üzlerini yumadan bu xendeyi atlayıb el boyda mesafeni keçe bilerler, ev-eşiklerine, qebristanlıqlarına gede bilerler.
Vaxtile eliyalın ölüme geden oğulların hamısı qırılıb qurtarıbmı?! Atalar day Drakon ekmirlermi?! Analar day Peleng doğmurlarmı?!
Atlanıb xendeyi keçdi. Ot basmış yolla üz tutdu Dünyanın En Varlı Şeherine. Elini-qolunu sallayıb gedirdi.
Bir az aralıda qoyun-quzu otaran 13-14 yaşlı bir uşaq onu sesledi:
- Emi, ay emi!
- ...
- Emi! Ay emi! Emi!
Dayandı:
- Nedi, ay oğul?
- Emi, o terefe getme!
- Niye, oğul?
- Oralar ermenilerindi!
Oralar ermenilerindi! Oralar ermenilerindi! Söz onu qefil it kimi tutdu. Bu

<< 1 ... 113 114 [115] 116 117 ... 119 >>