uşağa evde böyükleri deyibler ki, oralara getme, oralar ermenilerindi. Ve uşaq da ele bilir ki, oralar doğrudan da ermenilerindi.
- Qorxma, oğul!
- Getme, emi. Srağagün orda bir esgerimizi vurdular.
- Başa düşdüm, oğul.
Yene elini-qolunu sallayıb düzeldi yola. Qarşısına bir xendek de çıxdı. Gördü ki, bu xendek o xendekden deyil, sengerdi. Başa düşdü ki, day onun üçün de yol qurtardı. Gördü üreyi istese de ayaqları getmir. Özünü bu qeder alçalmış ve tehqir olunmuş hiss etmemişdi. Özü özünden utandı, xecalet çekdi, elleri ile başını tutub oturdu xendeyin üstünde.
İnsanı her an öldüre bilecek bu ağrılarla el uzatsa çatacaq Dünyanın En Varlı Şeherinin el boyda mesafesinde dayanmışdı. Bu şeherin minlerle şehidinden - ölüb canlarını qurban verdikleri şeherin öldüyünden xebersiz xoşbextlerden biri ola bilmemesi onu yandırdı. Tanrı hansı günahına görese bu xoşbextliyi de ona çox görmüşdü. İndi o qeder aciz idi ki, el uzatsa çatacaq şehere Çadır şeherlerinde yaşayanlar kimi el uzatmağa qüdreti çatmırdı. Ele belece ezizinin cesedi ortalıqda qalıb qurd-quşun yemine çevrilen adamlar kimi el uzatsa çatacaq şehere xeyli tamaşa etdi.
Etdi, etdi...
Döndü Bayata, Azer Hüseynin kababxanasına.
Adamlar el uzatsalar çatacaq şeherin el boyda mesafesinde heç ne olmamış kimi öz keflerindeydiler, yeyib-içirdiler. Hardansa başlarında ikibaşlıq papaq gezdiren aşıqlar da tökülüb gelmişdiler, her süfrenin başında biri oxuyurdu.
- Belke bu yerlere bir de gelmedim...
- Meşebeyi, meşebeyi, meşebeyi...
- Çal oynasın Ejder emi...
- Ağdam bir gözümdü, Berde bir gözüm...
Biri Memmed Arazdan, biri Hüseyn Arifden, biri Dede Şemşirden oxuyan aşıqların dediyi sözler heç kimin tükünü de ürpetmirdi, çünki qulaq asmırdılar. Herden senderleye-senderleye “Belke bu yerlere bir de gelmedim” oxuyan aşıqların cibine pul basır, lap kefliler ise aşığı qucaqlayıb o üzünden- bu üzünden öpürdüler:
- E, o Meşebeyini bir de oxu. Can, Meşebeyi, can xala...
Bir de bu yerlere gele bileceyine inanmayan

<< 1 ... 114 115 [116] 117 118 119 >>