ilan kimi quyruğunun üstünde durmuşdu:
- Men torpağı qorumağa and içmişem, avtomatı sene vermeye yox!
At Belinde Olan Adamın bedenine bayaq batırılmış min-bir tikan yavaş-yavaş çıxmaqdaydı, bundan lezzet alırdı ve üreyinde deyirdi: “Di, qırın bir-birinizi köpeyuşağı”.
Komandir daha da sertleşdi:
- Hebs eleyin bunu!
Drakon:
- Meni? Qıraram hamınızı!- dedi ve üz tutdu darvazaya teref. - Tüpürüm hamınıza! Men getdim! Peleng, sen yoxsan! Sen ölüsen!
Batalyonun ağsaqqallarından biri:
- Komandir, qoy getsin. Bir azdan hirsi soyuyar. Onu da başa düşmek lazımdı. Gözünün qabağında o boyda qardaşını vurublar.
Bir xeyli uşaq da Drakonun ardınca getdi, bunlar onun xetrine batalyona gelen döyüşçüler idi. Bunu gören Drakon geri çevrildi ve qezeble bağırdı:
- Siz hara,e! Küçükler! Qayıdın geri!
Drakon getdi, darvazadan çıxanda da havaya bir qatar gülle buraxdı.
Komandir hirsinden yaşarmış gözlerini sildi. Nefesi çatmırdı, tengenefes olmuşdu. Son zamanlar her defe esebleşende bele olurdu. Bir xeyli öskürdü, sanki nefes yollarını açırdı, bir az sakitleşdi, sonra Pelengden soruşdu:
- Ne üste boğuşurdunuz?
Peleng başı ile At Belinde Olan Adamı gösterdi ve Komandir onu indi gördü, etrafdakılardan soruşdu:
- Bu burda ne gezir?
Uşaqlar:
- Drakon dedi ki, gedin basın baqaja getirin. Biz de getirdik. Amma yazığımız geldi baqaja basmadıq.
- Neden ötrü?
Peleng:
- Şalvarını çıxartdırmaq isteyirdi, men de qoymadım.
Komandir qulaqlarına inanmadı. Drakonun ilan kimi xezinesinin üstünde qıvrılıb yatan, ev-eşiyi dağılanlara el uzatmayan vezifeli adamlardan xoşlanmadığını, tez-tez onları sancdığını, hetta bezilerine lifçik de gönderdiyini bilirdi. Ve onu da bilirdi ki, bu vezifeli adamların bezileri batalyonlara könüllü kömek eleseler de, bezileri bunu Drakonun qorxusundan edir. Amma Komandir onu da bilmirdi ki, mindiyi UAZ-ı kolxoz sedri ona öz xoşu ile bağışlamayıb, Drakonun qorxusundan getirib vermişdi. Bele şeylerin üste bir neçe defe Drakonu berk danlamışdı. Demişdi ki,

<< 1 ... 11 12 [13] 14 15 ... 119 >>