yerinde tuturdu. Gecenin qaranlığından, Dolunun insanların beynini bir dolu kimi döyüb ruhunu ezen şaqqıltısından çaşmış adamlar fırtınanın sahile atdığı balıqlara oxşayırdılar.
Yene gece yarıdan keçmişdi... Ve şeheri Dolu nece vururdusa... Maşını olanlar yene colum-cocuğunu maşına doldurub şeherden çıxarmağa çalışırdı. Maşını olmayanlar ise yene colum-cocuğunu evin derin yerine çekib ümidlerini onları çoxdan yaddan çıxarmış Tanrıya bağlayaraq xecaletlerinden domuşmuş balalarının qorxudan berelmiş gözlerine de baxmağa ürek elemirdiler...
... Bu Yiyesiz Dövletin bu Yiyesiz Övladları önü düşmen, arxası ise heç neye söykenmeyen sengerin içinde silahlarını ezizleri kimi bağırlarına basıb ürekleri qan ağlaya-ağlaya şehere yağan Doluya ağrı ile tamaşa edirdiler.
- Allah, sen özün kömek ol!
- Allah, sen saxla...
Yaratdığı dünyanı onun iradesi eleyhine mehverinden çıxarmış insanlara qezeblenmiş Tanrı yorulmuşdu. Müharibede qırılan bu günahsız cavanlar kimi o da vaxtından evvel qocalmışdı. Qiblesini azmış insanların üzünü yeniden qibleye çevirmek üçün bir peyğembere ehtiyac olduğunu görüb melekleri yer üzüne göndermişdi ki, bu peyğemberi tapsınlar. Melekler de yer üzünün altını üstüne çevirseler de Tanrının istediyini tapa bilmemişdiler. Axırda Tanrının yanına eliboş qayıtmaqdan qorxan melekler tesadüfen göy üzü kimi temiz, Zemzem bulağı kimi saf, göz yaşı kimi dupduru bir ses eşitmişdiler. Tökülmüşdüler ses sahibinin üstüne, qanından, ruhundan bu qeyri-adi sesi soymuşdular ve Tanrıya hediyye aparmışdılar.
Ve artıq öz yaratdıqları ile bacara bilmeyen Tanrı qezebini soyutmaq, bir az yorğunluğunu çıxarmaq isteyende Qedir Rüstemovun sesine qulaq asırdı. Bu ses onu qoymurdu ki, insanları mehşere çekib qiyami -qiyamet gününü qursun, şeytan bayram elesin. Ve indi Qedir Rüstemovun sesi ruhuna nece işlemişdise Yiyesiz Övladların yalvarışlarını eşitmirdi. Ve bu Yiyesiz Övladlar özlerine şah damarlarına yaxın bildikleri Tanrıya yalvara-yalvara şehere yağan Dolunun haranı

<< 1 2 [3] 4 5 ... 119 >>