vurduğunu deqiqleşdirmeye çalışırdılar.
Peleng:
- Deyesen, İmareti vurur.
Evleri İmaretin böyründeydi.
Qeyret Dağarcığı:
- E, yox, görmürsen merkeze düşür.
Drakon:
- Onda bizim evleri döyür ki!
Bu Yiyesiz Dövletin bu Yiyesiz Övladları yalnız seher açılandan sonra bilecekdiler ki, bu Dolu onların hansının anasını döyüb, hansının balasını, hansının bütün ailesini. Her şeyden, yalvarıb-yalvarıb bir şey çıxmadıqlarını gördüklerinden hetta Tanrıdan da ümidleri kesilmiş bu Yiyesiz Övladlar hirslerinden-hikkelerinden ellerini, dodaqlarını gemirirdiler. Eleleri olurdu bezen döze bilmirdi, sengerden sıçrayıb çıxır, bağıra-bağıra ireli atılırdı ve qarşıdan bağırtısız-filansız ona atılan seliqeli-sahmanlı güllelerden birine qurban olurdu...
***
... Düşmene dörd-beş gülle vurandan sonra az-çox üreyi soyusa da, indi sandıqdakı otuziki güllenin otuzikisini de qarşısında dayanmış bu At Belinde Olan Adamın qarnına doldurardı, uf da demezdi, bu adamın qarnı ölürdü otuziki gülleden ötrü. Düşmen düşmen olanda ne olar, onun da öz bir gözelliyi vardı, heç olmasa bilirdin ki, qarşındakı düşmendi, senin qanını içmekden serxoş olan bir düşmen. İndi bu qarşısındakında o gözellik de yox idi. Bu düşmenden de daha dehşetliydi. Bu insanın mecburen öz içinde gezdirdiyi, müalicesi olmayan xestelik kimi bir şey idi. Bu xestelikle birge yaşamaq zorundaydılar. Eyni göyü, eyni torpağı, eyni qanı, eyni şeheri paylaşırdılar. Amma eyni göyü, eyni torpağı, eyni qanı beraber paylaşsalar da, amma bu eyni şeheri eyni paylaşmamışdılar.
Birinin payına Dünyanın En Varlı Şeherinin bazarında balaca bir et dükanı düşmüşdü. Amma bu qarşısındakı At Belinde Olan Adamın payına bu şeherin az qala yarısı düşmüşdü, dedesinden, babasından qalmış miras kimi. Katiblerin, reislerin, day hansı kertenkelelerin quşunu götüre-götüre özü de çoxlarına quş götürde bilmişdi. Atını sağa da seyritmişdi, sola da. Hemişe at belinde olmuşdu. İndi de at belindeydi, amma atını day evvelki kimi seyride bilmirdi. Tekce o yox,

<< 1 2 3 [4] 5 6 ... 119 >>