emelli-başlı xanendesen ki! Bax, men de bu papağı da, bu xenceri de bağışladım sene.
Şeher bir-birine deydi. Peleng o xenceri beline bağlayıb şehere çıxa bilmese de, papağı başına qoyub Dünyanın En Varlı Şeherinde fors eledi. Ve hemin axşam konsertde Reşid Behbudovla birlikde “Laleler”i oxudu - papaq başında, xencer de belinde.
Seherisi günü Dünyanın En Varlı Şeherinin özündendeyen pullu kişileri Pelengden bu xenceri almaq üçün elçini elçi dalınca gönderdiler. Hetta maşın teklif eleyenler de oldu.
Peleng:
- Bunu mene Reşid emi bağışlayıb, heç neye deyişmerem.
İndi Reşid Behbudovun papağını başına qoyan, xencerini beline qurşayan Peleng hemin xencerle Drakonu vursaydı, bu onu o qeder yandırmazdı, neinki onu yumruqla vurması. İçinde vulkan püskürürdü. Möhkem ağlamaq isteyirdi, boşalanadek, elleri yanına düşenedek, belke onda içindeki vulkanı söndüre bilerdi.
Gözünün qabağında en yaxın dostları qırılmışdılar, parça-parça olmuşdular, ağlamamışdı. Sengerde qucağında keçinen qardaşını torpağa tapşıranda da ağlamamışdı, ağlaya bilmemişdi, göz yaşı qurumuşdu. Ona göre de içinde birce damla göz yaşı da tapılmadı ki, ağlaya. Gözlerini yumub xeyli özünü ele almağa çalışdı, bir şey çıxmadı. Alnını üç-dörd defe maşının sükanına vurdu, bu onun başının ağrısını bir az sakitleşdirdi. Harasa getmek, burdan uzaqlaşmaq isteyirdi, amma getmeye bir yer de yoxuydu. Son qerarını verdi - bu gece Pelenge atacaq. Bu qerardan sonra Pelenge atmış kimi bir az toxtadı. Vaxtını keçirmek üçün maşını sürdü şeherde bir az aralıda yerleşen Qozlu bağa - Familin yemekxanasına. Dünyanın öz mehverinden çıxmayan vaxtı şeher uşaqlarının metesi sayılan, hemişe qonaq-qaralı olan yemekxanada indi boşluq idi. Birce stolun arxasında altı-yeddi alayarımçıq esger geyimli adam oturmuşdu - könüllüler idi. Lehcelerinden hiss eledi ki, yerli deyiller, salam verdi. Cavanlar gelme olsalar da onu tanıdılar ve hörmet elameti olaraq qalxdılar, süfreye devet etdiler.
Teşekkürünü bildirdi:
- Nuş olsun!- dedi ve

<< 1 ... 32 33 [34] 35 36 ... 119 >>