gönderirdiler ermenilerin et maşınının ağzına, ele bil milletin qesdine durmuşdular. Belelerinin çoxu birinci döyüşdece güllenin sesinden şoka düşürdü.
İmkan düşen kimi bu esgerlere baş çeken Komandir belelerine az qala yüz defe deyirdi:
- Ay oğul, güllenin sesinden qorxma, güllenin sesini eşitdinse, demeli,senlik deyil. Sene deyen gülleni eşitmeyeceksen.
Amma ne fayda? Ömürlerinde kinolardan başqa birce defe de gülle sesi eşitmeyen bu uşaqların bezileri döyüş başlayan kimi silahlarını atıb qaçır, bezileri de sengerin içinde qulaqlarını tutub uşaq kimi ağlayırdılar. Özlerini batıranlar da olurdu. Qınamaq da mümkün deyildi, ana uşaqları idi, çoxunun üzüne heç ülgüc de deymemişdi.
Gözlerinin qabağında cavan-cavan oğlanların havayıdan qırılmasına, qırılmayanların da minbir xestelik tapmasına döze bilmeyen zabitler xelvetce Komandirin yanına gelmişdiler:
- Komandir, bizi eşiden yoxdu. Etiraz edenleri de tutub soxurlar içeriye ki, provakatorsan. Yene senden çekinirler. Qoyma, uşaqlar havayıdan qırılır.
Komandir:
- Vallah, sizin hökumet ele bilir düşmen ermeni deyil, menem. Amma çalışaram.
Durub getmişdi Katibin yanına:
- Katib, sen bu şeherin yiyesisen, niye qoyursan hökumet bu xalqın uşaqların qırdırsın?
- Rehmetliyin oğlu, ne şeher, ne rayon, ne yiye?! İndi heç bu ölkenin yiyesi yoxdu. Ele bilirsen meni eşidirler? Defelerle demişem, dava da elemişem. Sekada söymediyim adam qalmayıb, heç filan yerlerine de deyil. Deyirem heç olmasa bu yazıqları paylayın bizim batalyonlara, qoyun bir az telim keçsinler. Deyirler, cebheçileriyin sayın artırmaq isteyirsen? Guya cebheçiler menimdi. Deyirem, bizim batalyonlara vermirsiniz, yaxşı, onda verin Şirin Mirzeyevin batalyonuna, o ki cebheçi deyil, nazirliyin batalyonudu. Ona da razı olmurlar. Çünki yuxarıların axmaq gösterişlerini yerine yetirmediyine göre Şirinden de zehleleri gedir. O gün Kolanıda bir kapitan Müdafie Nazirinin boğazını üzürdü. Deyirdi ki, tüfeng tuta bilmeyen bu uşaqlarla ermeninin qabağına nece çıxım?

<< 1 ... 57 58 [59] 60 61 ... 119 >>