Düzü, zehlem getse de, Nazire yazığım geldi, oturub zülüm-zülüm ağladı. Dedi ele bilirsiniz men insan deyilem, ele bilirsiniz menim balalarım yoxdu?! Neyleyim?! Ali Baş Komandan ne emr eleyir, men de onu yerine yetirirem.
- Heç olmazsa o uşaqlara verdikleri silahları bize versinler, bu camaata versinler, biz de işimizi bilek.
Katib acı-acı güldü:
- Komandir, bayaqdan ağzımda bir “Qur’an”lıq söz danışıram, sen de deyirsen silahları bize versinler. Bir nefere deyirler Ezrayıl bala paylayır, o da deyir ki, balama deymesin, onun balası mene lazım deyil. Şükür ele ki, elimizdekini almayıblar. Çalışaram heç olmasa onları ön cebheden çıxarsınlar.
Ayrılarken Komandir dedi:
- Katib, ağsaqqalımızsan, senden keçe bilmirem. İcaze ver, o ağevdekilerin heresinin eline bir qoşa lüle verib soxum sengere, ağılları başlarına gelsin.
- Onlar peşkadılar, Komandir. İşin olmasın. Özü de içlerinde bizi isteyenler de var. Amma neylesinler, neyin neyidiler ki!
Komandir qorxudan sapsarı saralmış bu esgerlere baxdı, gördü ki, onları tezeden döyüşe soxub qırdırmağın heç bir menası yoxdu, soruşdu:
- Komandiriniz hanı?
- Vurdular! Uşaqların yarısı dağda qırıldı!
Komandir:
- Müellim, işin yoxdu, qoy getsinler. Günah bunlarda deyil ey, bunları bura gönderen namerdlerdedi.- dedi, sonra üzünü tutdu esgerlere:- Silahlarınızı buraxın, gedin. Müellim, sen de silahları payla öz camaatına, gönder yuxarı, Abdalın üstüne. Oranı möhkemledin, ordan da gire bilseler, qabaqlarını kesmek mümkün olmayacaq. Di siz de buraxın silahlarınızı.
Esgerler evvel-evvel bir-birlerine baxdılar, sonra başlarını saldılar aşağı, xecaletinden heç kim silahını birinci atmağa ürek elemedi.
Komandir:
- E, vaxt yoxdu, buraxın silahlarınızı dedim. Çıxın kendden! Özü de üzümlüklerin içiyle gedin ki, sizi qırmasınlar.
Bezileri utana-utana silahını getirib Komandirin önüne buraxdı ve çekildiler bir terefe. Bezileri ise hele de dayanıb çekine-çekine Komandire baxırdı.
- Siz neyi gözleyirsiniz? Gedin, utanmayın!
- Biz

<< 1 ... 58 59 [60] 61 62 ... 119 >>