olan qızcığac bayaqdan ayıb yerlerini örtmek istediyi elleri ese-ese paltarlarını götürüb telem-telesik geyinmişdi, amma sonra yerinden terpenmemişdi.
- Sürük dedim sene!
Qulaqlarına inanmayan qız ehmal-ehmal geri çekilmeye başlamışdı ve qorxa-qorxa soruşmuşdu:
- Qardaş, adın nedi?
- Senin qardaşıyın... Sürük dedim.
- Sen Hezret Abbas, adın nedi?
Qarabağ ermenileri bizimkilere and verende Hezreti-Abbasa and vererdiler. Ve onlar da çox yaxşı bilirdiler ki, qarabağlılar Tanrıdan çox Hezreti-Abbasdan qorxurlar.
Qızın bele bir ağır and vermesi onu esebleşdirmişdi:
- Seni zorlayıb güllelemediyime göre adım eşşek oğlu eşşekdi! Sürük dedim, qehbe!
Qız daha heç ne soruşmamışdı, çevrilib üzü ermeni kendine doğru qaçmağa başlamışdı, heç dala da baxmamışdı.
Axşam Komandir ermeni qızını burax
dığına göre onu danlayanda demişdi:
- Komandir, men arvad davası elemirem, torpaq davası eliyirem.
İndi O ve onlar torpaq davası eleyende bu qarşısındakı At belinde Olan Adam heç ne olmamış kimi öz kefindeydi. Ve onun vecine deyildi ki, torpaq davası eleyen ve torpaq davasında qırılan bu cavanlar her şeylerini, hetta nişan üzüklerini bele satıb onun da evini-eşiyini, yurdunu-yuvasını, ailesini, namusunu qoruyurlar. Ve indi eyinlerine esger paltarı deyil kefen geyinmiş bu vurğun vurmuş cavanlar döyüş dostları Musanın Bakıda qılçaları kesilmiş anasının hekimine vermeye min manat pul tapa bilmirler.
At Belinde Olan Adam bu cavanlara hemişe yuxarıdan-aşağı baxmışdı, heç onları adam yerine qoymamışdı. Salamlarını herden ağızucu alsa da, çoxuna özü salam vermemişdi. Bazar uşağı kimi, küçe uşağı kimi baxmışdı onlara. Tek o yox, at belinde olanların hamısı günlerini pavilyonlarda, ya da Xankendinde ermeni qızlarının qucağında keçiren, “sen niye mene bele baxdın” deye heç neyin üstünde dava-dalaş salan, kinoteatrın arxasındakı bulvarı qladiator meydanına çeviren bu cavanların bu dünyadan ne istediklerini başa düşe bilmirdiler. Eslinde ele cavanlar özleri de bu dünyadan ne

<< 1 ... 5 6 [7] 8 9 ... 119 >>