istediklerini bilmirdiler. Bu dünya çox böyük idi ve bu böyük dünyada bilmedikleri çox şeyler vardı. Ve bu böyük dünyada bilmedikleri o çox şeyleri öyrenmek hevesinde olmadıqlarından öz bildikleri kimi yaşayırdılar. Cemiyyet onlara nece baxırdı - veclerine deyildi. Çünki onlar çoxdan tüpürmüşdüler bu cemiyyete de, onun qanunlarına da! Herden o tüpürdükleri qanunların cengine keçib gezdikleri hebsxanalar da onların gözünü qıra bilmemişdi. Onlar qorxularını analarının betninde qoyub çıxmışdılar. Çoxunun da iki adı vardı: biri atalarının qoyduğu, senedde yazılan ad, birinin de Dede Qorqudsuz-filansız özleri qazanmışdılar - xarakterleriyle, yumruqlarıyla, dünyaya baxışlarıyla, özlerini müharibeli kinolardakı qehremanlara benzetmekle.
Ve Şeytanın Övladları dünyanı öz mehverinden çıxaranda, Böyük Dövletlerin ssenariçileri, rejissorları onları zorla iteleyib müharibeli Kinonun ten ortasına atanda, onlara yuxarıdan-aşağı baxanlar ve Dünyanın En Varlı Şeherinin kefini görenler bu Kinoda heç epizodik rollarda da görsenmediler, çıxdılar aradan. Amma onlar özleri kimilerini başlarına yığıb belke de her şeyden daha çox, qazandıqları adlarının şerefine, bazarında atom bombası satılması ile öyündükleri Dünyanın En Varlı Şeherlerinin şerefine atıldılar ölümün ağzına. Ve heç kes - neinki at belinde olan özümüzünküler, hetta bu Kinonun Böyük Dövletlerin Böyük Saraylarında oturan ssenariçileri de, rejissorları da bunu gözlemirdiler. Ve ağıllarına bele gelmezdi ki, onların heyatın dibinde saydıqları bu ipe-sapa yatmazlar eliyalın topun-tüfengin qarşısına çıxacaqlar, yazılan ssenarini pozacaq, rejissorları pis veziyyetde qoyacaq ve bu Kinonu tezlikle başa çatdırmağa imkan vermeyecekler.
İndi At Belinde Olan Adam at belinde olmayan, Böyük Dövletlerin Böyük Saraylarında yazılan Kinonun ssenarisini pozan, rejissorlarını çıxılmaz veziyyetde qoyan bu cavanların qarşısında sarısını udub dayanmışdı. Hemişeki edasından eser-elamet qalmamışdı, udquna-udquna heç vaxt adam yerine qoymadığı

<< 1 ... 6 7 [8] 9 10 ... 119 >>