Gülleler melekleri deşik-deşik eledi, amma bu bir an kifayet eledi ki, Drakon anasını çağırsın...
... ana...
Yaratdığı dünyanı onun iradesi eleyhine mehverinden çıxarmış insanlara qezeblenen Tanrı yorulmuşdu. Müharibede qırılan bu günahsız cavanlar kimi o da vaxtından evvel qocalmışdı. Qiblesini azmış insanların üzünü yeniden qibleye çevirmek üçün bir peyğembere ehtiyac olduğunu görmüşdü. Ve bu peyğemberi tapmaq ümidiyle yer üzüne gönderdiyi melekler dünyanın altını üstüne çevirseler de Tanrının istediyini tapa bilmemişdiler. Tanrının da yanına eliboş qayıtmağa qorxurdular. Birden göy üzü kimi temiz, Zemzem suyu kimi saf, göz yaşı kimi dupduru bir ses eşitmişdiler. Bu sesi sahibinin qanından, ruhundan soyub Tanrıya hediyye getirmişdiler. Ve artıq öz yaratdıqları ile bacara bilmeyen Tanrı qezebini soyutmaq, bir az yorğunluğunu çıxarmaq isteyende Qedir Rüstemovun sesine qulaq asırdı. Bu ses onu qoymurdu ki, insanları mehşere çekib qiyami-qiyamet gününü qursun, şeytan bayram elesin. Ve Qedir Rüstemovun sesi ruhuna nece işlemişdise Yiyesiz Övladların yalvarışlarını eşitmirdi. İndi de eşitmeyecekdi...
Qedir Rüstemovun sesi “ay ana” feryadından diksindi ve susdu. Ve bu an Tanrı da Drakonun feryadını eşitdi. Ve yaratdığı bu şah eserin son arzusunu üreyinde qoymadı...
... “Ay ana” sedası bir anda cenneti silkeledi...
Drakonun anası bu sese dik atıldı:
- Can ana!
... Bu vaxt Pelengin bir parça göy üzünde Tanrını axtaran gözleri güclü bir işıq gördü, bir nur gördü - Tanrı Dünyanın bu En Gözel Ölüsüne bir nur kimi, bir işıq kimi göründü - ve Peleng rahat-rahat gözlerini qapadı...
... Drakon ise girdi anasının qucağına:
- Yaman yorulmuşam, ay ana. Qoy bir az yatım.
- Yat, bala, yat! Laylay balam, a laylay. Laylay dedim yatasan, qızılgülün içinde şirin yuxu tapasan. Laylay balam, a laylay...
... Drakon qızıl qanın içinde şirin bir yuxu tapmışdı...
... Batalyon zirveni götürmüşdü, bayrağı da sancmışdı.
Komandir Drakonu basmışdı bağrına, balası vurulmuş peleng

<< 1 ... 69 70 [71] 72 73 ... 119 >>