altında qırılırdılar. Topun-tüfengin sesi ölen ve yaralananların bağırtısına qarışaraq tükler ürpedirdi. Ezrayıl yuxarıdan dehşetle tamaşa edirdi. İnsanların onu da delik-deşik edeceyinin qorxusundan aşağı yenmeye ürek elemirdi, bir de ki, heç ona ehtiyac yox idi, insanlar özleri bir-birinin Ezrayılına çevrilmişdiler. Çox ağır döyüşler görmüşdüler, amma bu heç birine benzemirdi. Ve bunu tekce Komandir yox, uşaqlar da hiss edirdiler. Hiss edirdiler ki, bu onların son döyüşüdür. Ve bu son döyüşde her kes öz ölüsünü düşmene daha baha satmağa çalışırdı.
Hele ki Qarqar çayı qanlarının arasına girmişdi. Düşmen minanın qorxusundan texnikanı çayın içine soxmağa ürek elemirdi, eslinde çayda mina-filan da yoxuydu. Yegane körpüde ise düşmenin iki tankı yanırdı - birini Komandirin özü vurmuşdu ve yolu kesmişdi. Bir neçe defe tankları yoldan çıxarmağa cehd etseler de, uşaqlar aman vermemişdi.
Düşmen bütün gücünü ortaya çıxarmışdı. Ve Komandir görürdü ki, qarşılarındakı heç de indiyedek savaşdıqları hemişeki ermeni batalyonları deyil, illerin telimini görmüş nizami bir ordudu. Komandir de neyi var ortaya tökmüşdü, amma başa düşürdü ki, damarlarında qan evezine qezeb axan bu uşaqlar Ezrayıl olsalar bele bu ordunun qarşısında duruş getire bilmeyecekler.
Komandir neçe defe o biri batalyonlarla elaqe saxlamaq istemişdise mümkün olmamışdı, telsizler işlemirdi. Şehere xeber getirmek üçün geden uşaqlar da ele bir xeber getire bilmirdiler. Qarağacıya xeber dalınca gönderdiyi Qeyret Dağarcığı da qayıtmamışdı. Gelen xeberlerden birce o aydın idi ki, düşmen üç istiqametden hücuma keçib. Savaş başlayandan ilk defeydi ki, düşmen bütün cebhe boyu hereket edirdi. Niyyetleri açıq idi - şeheri götürmek.
Eslinde ermeniler bu niyyetlerini çoxdan ortaya qoymuşdular. Ve batmaqda olan Dünyanın En Varlı Şeheri ne vaxtdan “SOS” siqnalı veren okeanda tenha qalmış gemi kimi idi.
Komandir özü de şeheri kimi tenha qalmışdı: Eldar Bağırovu günün-günorta çağı Bakıda güllelemişdiler, Qatır Memmedi

<< 1 ... 72 73 [74] 75 76 ... 119 >>