hebsxanada öldürmüşdüler, Allahverdi Bağırovu qumbaraatanla vurmuşdular, Şirin Mirzeyevi minaya salmışdılar, General Deli Erşadı “Qrad”la parçalamışdılar, sağ ve sol elleri olan Drakonla Peleng de artıq yox idi. Ve indi batmaqda olan bu gemini tekbaşına xilas etmek onun gücü daxilinde deyildi.
Neçe vaxtıydı camaatı ruhdan salmaq üçün şehere bir şayie de buraxmışdılar:
- Şeheri satıblar!
Komandir uşaqlara demişdi:
- Bele sözlere fikir vermeyin. Hele biz ölmemişik! Ne qeder biz sağıq, ermeni bu şehere gire bilmeyecek.
İndi deyesen hemin sağolmanın sonuydu. Komandir de bunu görürdü.
Hele döyüşe girmemişden hemişe dediyi sözleri yene demişdi:
- Bax, deyirem ha, kim qorxursa girmesin, döyüşden qaçsa özüm gülleleyecem. İndi getse, qınamaram.
Onsuz da çoxdan nefe yaşayan uşaqlar bir-birine baxmışdılar ve heç kim bir şirin canından öteri, o canın da artıq ele bir şirinliyi qalmamışdı, min illik töhmetin altına girmemişdi.
Komandir:
- Qardaşlar! Bura bizim Çanaqqalamızdı! Day arxa yoxdu! Arxada ana-bacılarımızdı!
Ve uşaqlar arxalarındakı ana-bacılarının Tanrının eşitmediyi ve ya eşitmek istemediyi dualarına söykenib sonuncu döyüşe girmişdiler. Arxadan kömek gelmeyeceyi de gün kimi aydın idi. Komandir son ümidini teyyarelere bağlamışdı. Teyyareler ise gelmirdi, xeberi gelirdi:
- Mingeçevirden qalxıblar. Bu deqiqe ermenileri şumlayacaqlar.
Xeberlerden iki saat çox keçmişdi, amma saat yarımlıq maşın yolunu teyyareler bu iki saata gelib çıxa bilmirdiler.
Artıq eli her yerden, hetta Tanrıdan da üzülmüş Komandir tez-tez hayqırırdı:
- Qardaşlar, arxada ana-bacılarımızdı!
Uşaqlar bu sözleri bütün senger boyu bir-birlerine ötürürdüler:
- Arxada ana-bacılarımızdı...
- Arxada ana-bacılarımızdı...
- Ana-bacılarımız...
Artıq onlara ana-bacılarının Tanrıya çatmayan duaları da kömek elemirdi - düşmen gülleleri bu duaları da dua sahibleri kimi qızıl qana boyamışdı. Torpaq oğullarının qanından çiçek-çiçek çiçekleyib lalezar olmuşdu. Havadan gülün-çiçeyin, bu yaşıl

<< 1 ... 73 74 [75] 76 77 ... 119 >>