müstentiq bir sürü uşağını qoyub gelib onunla bir kamerada yatsın. Gülüb demişdi:
- Yaz reis, yaz! Ne yazsan qol çekecem. Kişi adamsan ki, nakişiliyini boynuna aldın.
Hakim danışırdı, prokuror danışırdı, vekil danışırdı... O ise susurdu. Görürdü ki, danışmağın heç bir menası yoxdu, fatihesi oxunub. İnkir-minkir rolu oynayan prokuror onu cehenneme göndermek üçün deriden-qabıqdan çıxır.
İnkir-minkiri başa düşürdü, amma onun hesabına sağ qalıb indi onun üzüne duran şahidleri başa düşe bilmirdi. Susurdu ve istehza ile bu şahidleri süzürdü. Bu şahidlerin sağ qalıb indi onun üzüne durmaları üçün her şeyini qurban vermişdi. Bir-iki defe istemişdi xayxırıb üzlerine tüpürsün, sonra fikrinden vaz keçmişdi. Üzlerine Allahın tüpürdüyü bu adamlara bendenin tüpürmesinin ne menası?
Vekili:
- Her şey son sözünden asılıdır. Özünden çıxma. Denen sehv elemişem, etiraf ele. Bağışlanmağını iste. Yoxsa gülle vererler.
O da vekile demişdi:
- Men seni de, o prokuroru da, o hakimi de, o şahidleri de bağışlayıram.
Vekil:
- Daha özün bilersen.
O heç son söz de demeyecekdi, amma bir şahidin sözleri onu yerinden oynatdı. Bir az evvel atası üzüne durmuşdu ki, Komandir oğlunu döye-döye aparıb batalyona. Üzüne durmuşdu ki, Komandir uşaqları zorla ölüme gönderirdi. Eslinde düz deyirdi, onun uşağını bazarın ortasında, hamının gözünün qabağında şapalağının altına salmışdı:
- Ay oğraş, senin tayların Naxçıvandan, Lenkerandan, dünyanın o başından gelib burda senin evini-eşiyini qoruyur, sen de bazarda arvad tumanı satırsan?!
Seherisi Uşaq özü utana-utana batalyona gelmişdi ki, bağışla meni Komandir, meni de batalyona yaz.
Atasından sonra danışan Uşaq:
- Komandir, atamı bağışla! Bağışla atamı! Komandir, niye meni ölümden xilas eledin?! Kaş onda öleydim, amma seni bu qefesde görmeyeydim. Komandir, damarımdakı qan senin üzüne duran atamın qanı deyil, yaralananda senin mene verdiyin qandı.
Ve sonra da Uşaq ağladı. Hakim de Uşağı zaldan çıxartdı.
Uşaq çıxarken dedi:
- Komandir! Biz seni

<< 1 ... 85 86 [87] 88 89 ... 119 >>