paşanın mehkemesinden xeberi vardı ve heç bilmirdi Diyarbekr hardadı. Ve heç bunları bilmeye de borclu deyildi:
- Ne Diyarbekr?! Ne Reşid paşa?! Bunun bizim mehkeme prosesine ne dexli?
Komandir:
- Belke doğrudan da dexli yoxdu! Amma bu menim son sözümüydü. Ne hökm çıxararsınız, qebulumudu.
... Amma Komandir sehv edirdi. İller keçmişdi, tekce birce nefer bele Reşid paşaya güllelenme hökmü çıxaranların ne övladlarının, ne de nevelerinin üzüne tüpürmemişdi. Türkler özleri Reşid paşanı çoxdan unutmuşdular. Tek birce nefer bele... Tek birce nefer bele... Müşfiqi gülleleyenlerin ne özlerinin, ne de nesillerinin üzüne tüpürülmediyi kimi!
... Onların nesilleri de sonradan vezife sahibi oldular, tutdular, asdılar, kesdiler, tutuldular, asıldılar, kesildiler ve indi onlardan ikisi de bu mehkeme zalında İsaq- Musaq quşları kimi ötürdü...
***
... Şeytan Övladı elini atdı Tanrı Övladının saqqalına ve rişxendle dedi:
- Budur Şerqin Şekspiri?
Etrafdakı Şeytan Övladları qeh-qehe çekdiler. Tanrı Övladının ise heç tükü de ürpenmedi - saqqalına el atanlardan, onu alçaldıb tehqir edenlerden o qeder yüksekdeydi ki! İsa peyğember onu çarmıxa çekenlere nece baxırdısa, o da bu Şeytan Övladlarına ele baxırdı. İsa peyğember Tanrıdan onu çarmıxa çekenlerin bağışlanmasını istemişdi.
O da peyğember idi, amma onu bu ağılla, bu kamalla görcek babası Nesimi kimi, qorxdular peyğember demeye, çöndüler Şair dediler. Ve indi Şair İsa peyğemberden ferqli olaraq ona insanın ağlına gelmeyecek bu işgenceleri verenlerin bağışlanmasını Tanrıdan istemirdi. Bir de, eger Tanrı İsa peyğemberi çarmıxa çekenleri peyğemberin xahişi ile bağışlamamışdısa, o niye Tanrının işine qarışsın?! Ve bütün bu işgencelere baxmayaraq Tanrıdan küsmür, Tanrıya şekk etmirdi. Tanrı öz oğlunun çarmıxa çekilmesine dözmüşdüse onun alçaldılıb tehqir olunması İsa peyğemberin ezablarının yanında Tanrı üçün o qeder de böyük facie deyildi. Tanrı Mehemmed peyğemberin daşlanmasına dözmüşdüse, onun saqqalının yolunması o

<< 1 ... 88 89 [90] 91 92 ... 119 >>