ömür bağışlayacaqdı. Ve Şair ondan neçe il sonra doğulacaq Qedir Rüstemovun sesini de burda görecekdi.
Şair bütün bunlardan xebersiz idi. Hele o dergaha çox uzun ve çox ağır bir yol vardı. Hele Şeytan Övladları bu dörd divarın arasında ona işgence verirdiler. Sonra bu Şeytan Övladları onu Sibirdeki Şeytan Övladlarının yanına gönderecekdiler. Sibirdeki Şeytan Övladlarının da işgencelerine uzun müddet dözmeli olacaqdı.
Hele o güne vardı, hele oturmuşdu bir vaxtlar Şeytanın özünün oturduğu ve haçansa Komandirin oturacağı dörd divarın arasında ve ona işgence veren Şeytan Övladlarına gülürdü. Şeytan Övladları onun bu soyuqqanlılığının qarşısında özlerinden çıxırdılar, bağırırdılar, onu tepiklemekden yorulub bir az istirahet edirdiler, sonra yene tepikleyirdiler, sonra yene bağırırdılar ve yene yorulurdular.
Axırda başlayırdılar yalvarmağa. Yalvarırdılar ki, bu ittihama qol çek, senin de canın qurtarsın, bizim de...
O ise qol çekmek evezine ele gülümseyirdi, vessalam.
Bir defe onu dehlizde apararken döyülmekden yumağa dönmüş Çingiz İldırımı gördü, iki Şeytan Övladı zorla sürüyüb aparırdı. Bütün ağrı-acıya baxmayaraq, bu defe onu möhkem bir deli gülmek tutdu. Onu aparan ve Çingiz İldırımı sürüyen Şeytan Övladları çaşıb qaldılar - bu niye gülür?! Onun niye güldüyünü ise bir özü bildi, bir de Çingiz İldırım. Baxışları bir neçe an üst-üste düşdü. Ve gördü ki, Çingiz İldırım artıq ölmekde olan baxışları ile ondan bağışlanmasını umur. Müqeddes kitablarda yazılırdı ki, Tanrı bağışlayanları sevir, bağışlamadı. Çingiz İldırım ölmekde olan baxışları ile ona yalvara-yalvara yanından keçdi - Ezrayıl da elinde çürümüş alma onunla gedirdi - Veten xaini olmaya-olmaya müstentiqin qarşısına qoyduğu ittihama, özünün ölüm aktına qol çekmişdi. Ve cemi iyirmi deqiqeden sonra Şeytan Övladları onu gülleleyecekdiler ve Ezrayıl da öz vezifesini yerine yetirib gedecekdi.
Keçende Ezrayıl dilxor-dilxor Şaire baxdı, rehmetliyin oğlu, o qolunu çek, bir de men senin dalınca Sibire

<< 1 ... 90 91 [92] 93 94 ... 119 >>