qapısı açıq idi...
... Pelengin Anası çarpayıda üzü qapıya uzanmışdı, alt kipriklerinin ucunda iki damla qurumuş yaş, ona şah damarından yaxın olan Tanrını axtaran baxışları açıq qapıdan görünen toranlaşmış bir parça semaya ilişib qalmışdı... Sol eli aşağı sallanmışdı. Sağ elinde ise bir papaq vardı - Reşid Behbudovun Pelenge bağışladığı papaq...
Ve muştuluğa qaçanlardan heç biri Pelengin Anasından muştuluq ala bilmedi...
***
Dünyanın en şirin şeyi olan azadlığın ele bir şirinliyini, dadını-tamını duymadı, bu azadlığın heç o qeder de hesretini çekmemişdi. Bir azadlığın ki ele bir şirinliyi yox idi, bir azadlıqda ki onu heç kim, heç harda gözlemirdi ve o heç kime lazım deyildi - heç bele dadsız-duzsuz azadlıq da ona lazım deyildi.
Ve demir qapılar arxasınca bağlanan kimi bu altı milyardlıq dünyada özünü içeridekinden daha tenha ve daha yalqız hiss eledi. Hara getsin, kime getsin. Hansı üzle Dünyanın En Varlı Şeherinin çöllere sepelenmiş camaatının üzüne çıxsın. Müharibe Allahın ona vere bileceyi, amma vaxt tapıb vere bilmediyi bütün şeyleri elinden almışdı, evezinde ağarmış saçlar ve bir de her an qopub düşe bilecek bir dünya ağrı-acını güc-bela ile daşıyan bir ürek vermişdi, bir az da çoxdan unudularaq yalnız saralmış qezet sehifelerinde qalmış ne özüne, ne de heç kime lazım olmayan şöhret. Ve bu on ilde heç kim onun adını mehz onun adı olduğuna göre oğluna qoymamışdı, hetta xilas elediyi insanlar bele.
Qarabağ camaatının yorğan davası bitmiş ve dünya qayıdıb öz evvelki mehverine düşmüşdü ve dünya yene 24 saat öz etrafında, 365 gün 12 saat ise Güneşin etrafına fırlanaraq öz kefindeydi ve bir şouya çevrilmişdi. Bu şounun qehremanları onun kimi müharibe qehremanlarını çoxdan unutdurmuşdu. Hem baldızı ile, hem qaynı arvadıyla yaşayan, qayınanasının sevgisine ise bigane qalan Xose Antuan Rodrigesin qayınanasının iztirabları bir terefden, aşnası ile qezaya düşmüş Diananın ölümünün acısı bir terefden, “Aşka sürgün”deki qızın göz yaşları bir terefden - adamları ele

<< 1 ... 97 98 [99] 100 101 ... 119 >>