siyah dan-tel iç çamaşırları satın alıyorum.
Ernesto’nun, Brezilyalı bir dansçının giyeceği türdencanlı renklitangaları incelediğini fark ettim.
Çingene pem-beleri, yeşiller, cam göbeği maviler ve ciddi bir izlenim ver-mek istediğinde de kırmızıyı
seçiyor.
"Senin kız arkadaşlarının garip tipler oldukları bir ger-çek!" diyorum.
Kıkırdayarak, "Senin kadar olamazlar," diyor ve egom
bir kez daha kabarıyor.
Sutyenler genellikle içi desteklenmiş ve kalıplı oluyor,hiçbir zaman külotlarla uyumuna dikkat
etmiyor, birbirleri- ne aykırı renkleri bir araya getirmeye özen gösteriyor.
Sonra o çoraplar! Benimkiler genellikle siyah jartiyerli çoraplar oluyor. Lastikli üst tarafları, kış
ayları güneş gör-memiş beyaz tenim ile çatışan siyah dantelden oluyor. Onunsatın aldıkları file oluyor ve
benim beğenilerimle uyuşmu-yorlar.
Ernestobir kızdan hoşlandığında, büyük mağazaların çıl-gın kalabalığına dalıyor ve rengârenk pullarla
işlenmiş şıkırşıkır parıldayan, göğüsleri baş döndürücü derecede açık, cüretkâr yırtmaçlı elbiseler satın
alıyor.
"Bu kızın saat ücreti ne kadar?" diye şakalaşıyorum.
Hemen ciddileşiyor ve kasaya ödemesini yapmaya gidi-yor. O zaman kendimi suçlu hissediyorum ve
aptalca dav-ranmaktan vazgeçiyorum.
Bugün, ışılışıl aydınlatılmış dükkânlar ve genç, sivri dil-li tezgâhtar kızların arasında dolaşırken aniden
bastıran yağ-mur, ellerimizde hiç eksik olmayan alışveriş paketlerinin kâ-ğıtlarını ıslattı.
"Saçaklardan birinin altına kaçalım!" dedi yüksek sesleErnesto, elimden tutmuş çekiştirirken.
"Ernesto!" dedim yolun ortasında, acımasızla eğlenerek,"EtneaCaddesi’nde hiç ev yok ki kapı saçağı
olsun".
Bana afallayarak baktı, omuzlarını silkti ve "O zamanbenim eve gidelim," dedi. Ev arkadaşlarından
birisinin,Ma -urizio’nun,Roberto’nun arkadaşı olduğunu öğrendiğim içingitmek istemiyordum. Ne onunla
karşılaşmak istiyordum, ne deErnesto’nun benim gizli etkinliklerimi öğrenmesini.
Bulunduğumuz nokta evine birkaç yüz metre uzaklıktaolduğundan,

<< 1 ... 37 38 [39] 40 41 ... 107 >>