Uzaktan,bu mevsim
artık cansız olan üzüm bağları görülüyordu.Rüzgâr öyle sert esiyordu ki,Gianmaria demir bahçe kapısı-nı
açmak için indiğinde kurumuş yapraklar arabanın içinedoldu, birkaç tanesi geldi saçıma yapıştı. Soğuk
ısırıyordu.Havada, uzun zamandır su altında kaldığından çürümeyeyüz tutmuş yaprakların ve ıslak toprağın
kokusu vardı. Çan-tama sarılmıştım ve yüksek topuklu çizmelerimin üstündedik yürümeye çalışıyordum.
Çizmelerimin derileri soğuktan daha da büzüşmüşlerdi ve dar geliyordu. Burnum donmuştu ve yanaklarım
uyuşmuştu. Çocukların yazın, oyun olsun di-ye tahta üzerine isimlerini kazımaları gibi, üzerine
isimlerinkazınmış olduğu ana kapıya geldik. Kazınmış isimler, zama-nın kimlerle nasılgeçtiğini anlatır
gibiydi.Germano ileGi-anmaria’nında isimleri kazılmıştı. Günlük, şimdi kaçmalı-yım... Annem kapıyı sonuna
kadar açtı ve düşüp kalça kemi-ğini kıran teyzemi ziyaret için hastaneye gitmemiz gerekti-ğini söyledi.
II Ocak 2OO2
Bu gece bir rüya gördüm.
Uçaktan iniyorum. Milano’nun gökyüzünde acılı ve düşman
bir yüz silueti görüyorum. Dondurucu ve kemiklere işleyensoğuk, kuaförden yeni çıkmış uçuşan
saçlarımı dağıtıyor,daha da ağırlaştırıyor. Gri renkteki ışık yüzümü solgun gös-teriyor. Gözlerim, ince ve
fosforlu daireler içine hapsedil-miş, boşboş bakarak görüntümü daha da garipleştiriyor.
Ellerim, bir ölününki gibi beyaz ve soğuk. Havaalanı bi-nalarının içine giriyorum ve camlardan
birindeki yansıma-ma bakıyorum; renksiz ve zayıf yüzümü, dolaşmış ve ürkü-tücü saçlarımı, sımsıkı
kapalı dudaklarımı görüyorum.
Sonra kendimi başka bir yerde, evdeki aynadaki görün-tümle görüyorum. Havaalanında değilim artık,
her zamankimarka giysilerimin içinde, çok az ışığın ulaştığı, karanlık vepis kokulu bir hücredeyim; öyle ki
hangi koşullarda bulun-duğumu, üzerimde ne olduğumu göremez durumdayım.Yalnızım, ağlıyorum. Gece
olmalı. Koridorun sonundakiparlak ışığı fark ediyorum. Hiç ses yok. Işık bana doğru yak-laşıyor. Gittikçe
yaklaşıyor, yaklaşıyor

<< 1 ... 44 45 [46] 47 48 ... 107 >>