olmasın-dan ve herhangi bir önyargı
taşımamasından... Yol boyu ne-lerden söz ettik hiç anımsamıyorum, çünkü aklım fikrim onasahip
olmaktaydı. Araba kullanırken gözlerine baktım, göz-lerini beğeniyorum; siyah uzun kirpikleri, karmaşık ve
çe-kim gücü yüksek bakışları var. Göz ucuyla kaçamak bakı-yordu, ben hiçbir şey anlamamış gibi
yapıyordum.Eee , buda oyunun bir parçası. Sonra Cenneteya da Cehenneme gel-dik, bu artık nereden
bakıldığına göre değişebilir. Minik ara-basıylageçilmesi olanaksız gibi gözüken yollardan, tenha ve?°k çok
dar yollardan geçtik. Sarmaşıklarla kaplı ve yosuntııtmuş, yıkık ve terk edilmiş bir kiliseyi geçtik.Valerioba
-
a> ’Sağma dikkatlice bak, orada bir çeşme olmalı, geçit ondan sonra," dedi.
95
Dikkatimi, olabildiğince kısa zamanda o zifiri karanlık labirent içindeki çeşmeyi bulmaya
yoğunlaştırdım.
"İşte şurada!" dedim, biraz yüksek kaçan bir ses tonuyla.
Paslı, yeşil bir giriş kapısının önünde durdu. Arabanınfarları üzerindeki yazıyı aydınlatıyordu.
Gözlerim, yaralı birkalbin izinde yazan isimlere,Valerio veMelissa’ya takılıkaldı.
Aptallaşmıştım, ona okuduğum şeyi gösterdim. Güldü ve "İnanmıyorum..." dedi, sonra bana döndü ve fı
-sıldayarak "Gördün mü, yıldızlara adımız yazılmış?" dedi.
Ne demek istediğini tam olarak anlayamamıştım, özellik-le de o "biz’" bölümünü. Tarafların eşit
olduğu bir birlikteli-ği anlatıyor ve hatta bu konuda güvence veriyor gibiydi, o "biz" iki kişiydi ve bu,
ayna ile ben gibi değildi.
Bu cennetten ürktüm biraz; karanlıktı, sarptı, özellikle deyüksek topuklu çizmelerin üzerindeysen
aşılması zordu.Olabildiğince ona dayanmıştım, sıcaklığını hissediyordum.Kayaların, o daracık ve
karanlık yolların arasından geçerkensıksık ayaklarımız takıldı. O zifiri karanlıkta tek görünengöktü,
milyonlarca yıldız vardı bu gece ve ay bir görünüp birkayboluyor, bizim oynadığımız gibi o da bizimle
oyun oy-nuyordu. Nedenini bilmiyordum ama bu yer bende tüyler ür-pertici ve karmaşık duygular
uyandırıyordu. Belki

<< 1 ... 62 63 [64] 65 66 ... 107 >>