söylemesini
bekledim. Bun-ların hiçbirisi olmadı. Azarlayan, acı, hakaret dolu tonda be-nim bir aptal, bir ahmak
olduğumu söyledi ki evet öyleyim,Allah kahretsin öyleyim! Kendimi suçlamak için ben zaten kendime
yetiyorum, başkalarının öğütlerine ihtiyacım yok. Ben, beni kucaklayacak ve rahatlatacak birilerini
istiyorum.Bugün okulun çıkışına geldi, böyle bir davranış beklemi- yordum, şaşırdım. Motosikletle geldi,
gözünde o muhteşemgözlerini kapatan güneş gözlükleri vardı, saçları rüzgârda uçuşuyordu.
Arkadaşlarımla bir banka oturmuş laflıyorduk.Saçlarım darmadağınıktı, sırtımda ağır okul çantam vardı
veyüzüm soğuktan kızarmıştı. Yüzünde sinsi, içten pazarlıklıve suçlayan gülümsemesiyle gördüğümde, bir
an için ağzım açık kaldı. Arkadaşlarımın yanından, yarım ağız bir "kusurabakmaynf’laayrıldım ve caddeye,
onun yanına doğru koş-tum. Çocukça, kendiliğinden, bir o kadar da etkileyici bi- çimde kucağına atladım.
Beni görmek istediğini, gülüşümüve kokumu özlediğini, kendinilolita tarafından zorunlu per- hize sokulmuş
gibi hissettiğini söyledi.
"Oradakitektipleştirilmişler ne diye bakıyorlar?" diyesordu, başıyla meydanda bize bakan
arkadaşlarımı göstere-rek.
"Niye böyle söylüyorsun?" diye sordum.Bana birbirinin aynı, koskocaman bir sürünün üyesi olanbu
türden gençleri, erişkinlerin dünyasından ayırtedebüm ^
için böyle tanımladığını söyledi.
"Bizi tanımlama biçimin ilginç... Neyse. Motosikletine,cazibene bakıyorlar ve seninle konuştuğum için
beni kıska-nıyorlar. Yarın bana, dün konuştuğun o çocuk kimdi diyesorarlar".
"Sen de dersin ki?.."
Yanıtını bildiği şeyi sordu.
O kendinden emin tavrına sinir olup, "Gerçeği belki söy-lerim, belki de söylemem. Kimin ve nasıl
sorduğuna bağlı,"dedim.
Dudaklarını ıslatan diline, uzun siyah çocuksu kirpikleri-ne, benimkinin tıpkısı olan burnuna
bakıyordum. Kulağınayaklaşıp, "Bana sahip olmanı istiyorum, şimdi, herkesin önünde," diye
fısıldadığımda, kabarmaya başlayan aletinigördüm.
Bana baktı, içinde yoğunlaşmaya

<< 1 ... 79 80 [81] 82 83 ... 107 >>