baş bu baş gedib içini çekdi. Ayşuleden artıq günler idi ki, xeber yox idi. Dediklerini xatırlayıb ve neçe ildi qorxma sebeblerine göre susduğuna teessüflenerek özünü gücsüz hiss edirdi. Bele halda da övladının birini itirmişdi ve sıra Nemana da gelecekdi...

28 İL EVVEL...

Köhne xestexananın qopuq divarlarına ve köhne döşemesine reğmen ayaqlarını möhkemce basıb yoluna baxırdı. Rengi qoparaq taxtası görünen qapını döyerek, yorğunca "Gel" deyilen sesle, çürümekden xarab olmuş ve cırıldayan qapını ehmalca açdı. Bağrına basdığı, xestexananın halına qarşı ağ çerşafa bürünen yeni doğulan körpeye ve gözleri axan Ferehe doluxsunaraq baxdı. Çantasına dırnaqlarını batırıb qeherli sesle: "Fereh..." -deyerek, yaxınlaşıb, qucaqlayaraq hamilelikden üzüne düşen lekeli yanağından öpdü. Geri çekilib, körpeni qucağına alaraq: "İlahi...Maşallah...Nece de gözeldir...Gözleri senin gözlerine benzeyir...Sema kimi...Deniz kimi...Derin.." - burununu körpenin yanaqlarına sürtüb, körpe qoxusunu aldı. Gülümsünüb Ferehin qucağına teref uzadaraq: "Tebrik edirem, canım" - dedi.
Fereh narahatlıqla baxıb: "Xaliqgilin xeberi olmadı ki bura geldiyinden, Hümeyre?" - uşağı qollarının arasına yerleşdirdi.
Hümeyre başını tez-tez silkeleyib: "Qetiyyen...Gizlin geldim" - deyib yatağın kenarına eyleşdi.
Fereh baxışını körpesine verib: "Heç kime heç ne deme...Onsuz meni gec-tez tapacaqlar...Ona kimi körpemin qoxusuna doymasamda heç olmaya tanış olum ..." - gözleri dolaraq yalvardı.

Hümeyre: "Fereh kaş Heşimden qaçmazdın...Kaş..." - teessüflenerek dillendi.
Fereh başını yelleyib: "Onun heyatını tehlükeye ata bilmezdim. O yaşasın, men ölsem de olar..." - sanki ölümünün qoxusunu alırmış kimi danışdı.
Ardından: "Senden bir şey isteyecem...Söz vereceksen...Oğlumun adını Heşimin en sevdiyi adı qoymuşam Xezer...Hümeyre, mene söz ver...Ne bahasına olursa olsun Xezere sahib çıxacaqsan...Onu qoruyacaqsan...Sene emanet edirem, oğlumu...Söz ver, yalvarıram..." - ağlamaqdan çetinlikle de olsa

<< 1 ... 5 6 [7] 8 >>