Enes ibn Malik revayet edir ki, bir gün Peyğemberle birlikde mescidde oturmuşduq. O hezret buyurdu: “Cennet ehlinden olan bir adam indi bu qapıdan girecek.”
Bu zaman ensardan olan, saqqalından destemaz suyu süzülen ve çarıqlarını elinde tutmuş bir adam qapıdan girdi, salam verdi. Ertesi gün de, üçüncü gün de eyni hadise tekrar oldu. Axırda Emr ibn Asın oğlu Abdullah qerara aldı ki, bu adamın cennete layiq olmasının sebebini öyrensin ki, o da hemin emelleri edib cennete düşmek imkanı qazansın.
Abdullah o adamın yanına gedib dedi: “Men atamdan küsmüşem, and içmişem ki, üç gün eve getmeyim. Mene icaze ver, üç gün senin yanında qalım.” Hemin adam icaze verdi. Abdullah bu üç gün erzinde müşahide edib gördü ki, o adam geceler bir böyrü üstünden o biri böyrü üstüne dönende Allahı zikr edib tekbir deyir, seher durub sübh namazını qılır. Amma geceler ibadet etmir. Bir de ki, dilinden yalnız yaxşı sözler çıxır. Üç gün bu minvalla keçdi. Axırda Abdullah meseleni ona açıb söyledi ki, menim atamla incikliyim yoxdur. Allah Resulu senin cennetlik olduğunu buyurduğu üçün yanında üç gün qaldım ki, senin ne etdiyini görüm. Amma melum oldu ki, senin xüsusi bir ibadetin ve üstün emelin yox imiş. Abdullah bunu deyib getmek isteyende hemin adam onu sesleyib söyleyir: “Bu gördüklerinden savayı menim heqiqeten xüsusi bir emelim yoxdur. Amma men heç bir müselmana qarşı üreyimde kin beslemirem ve Allahın verdiyi heç bir nemete göre kimseye hesed aparmıram.” Abdullah cavab verdi: “Seni bu meqama çatdıran da ele bunlardır. Amma bunu etmek her kesin işi deyil.”
(Beyheqi, “Şüebül-iman”, c.5, seh.264-265, hedis: 6605).