Ailede gözel terbiye almış Memmed exlaqlı, dürüst, dindar bir genc idi. En çox sevdiyi insan ata nenesi idi. Ondan xeyli dini melumatlar almışdı. En çox da nenesinden aldığı şükür tövsiyesi onu çox heyecanlandırmışdı. Nenesi ona tez-tez: “Övladım, biz çox zeif insanlarıq, ehtiyacımız da çoxdur, Rebbimizin lütfü ise çox genişdir. Bize saysız nemetler vermişdir. Ona ne qeder şükür etsek de, yene azdır. Ona göre de ömrün boyu, son nefesine qeder şükür içinde yaşa. Allahın lütfü de, qezebi de xoşdur. Ondan ne gelirse-gelsin, her zaman şükür et”, - deyirdi. Memmed de bu sözleri qulağında sırğa etmişdi, hemişe Rebbine şükür edirdi. Artıq Memmedin evlenmek vaxtı çatmışdı, valideynlerinin tövsiyesi ile halal süd emmiş, özü kimi dindar bir qızla evlendi. Ona göre de Rebbine çox şükür etdi. İki rüket şükür namazı da qıldı. Memmed xanımı ile xoşbext bir heyat yaşayırdı, bir-birine qarşı çox semimi idiler. Bu xoşbextliyi defelerle artıra bilecek bir müjde lazım idi, o da çox gecikmedi, Memmed ata olacaqdı. O qeder çox sevindi ki, derhal destemaz aldı, şükür secdesi etdi ve Rebbine bele bir dua etdi: “Allahım, heç layiq olmadığım halda mene çox lütf edirsen. Sene kainatdakı zerrelerin sayı qeder hemd-sena olsun. Dünyaya gelecek yavrumuzu terbiyeli, Senin rizandan bir an da olsun, ayrılmayan bir övlad ele”.
Doqquz ay sonra Memmedin bir oğlu dünyaya geldi. Xanımı ile meslehetleşerek adını Abdullah qoydu. Abdullah doğulduqdan sonra bu evde her şey deyişmişdi, her şey gözelleşmişdi. Valideynler heyatlarını Abdullaha göre qurmuşdular. Onunla oturub, onunla dururdular. Üç il sonra artıq Abdullah danışa bilirdi, evde müxtelif decellikler edir, şirin dili ile ata-anasını güldürürdü. Atası namaz qılarken o da gelib yanında dayanıb, onunla beraber namaz qılırdı, axşamlar Memmed evde ucadan kitab oxuyar, Abdalluhla anası da ona qulaq asardılar. Memmed ve ailesi, belece, xoşbext bir heyat sürerken bir gece gözlenilmeden Abdullahın temperaturu qalxdı. Anası ana qayğıkeşliyi ile bir qeder

[1] 2 >>