de teşvişe düşdü. Memmed: “Bir şey olmaz, evveller de bele şeyler olmuşdu. Bir az parça ve su getir, temperaturunu düşürek”, - dedi. Bütün gece, belece, çalışdılar, amma Abdullahın temperaturunu salmaq mümkün olmadı, gözlerinin altı da qaralmışdı. Memmed hekim çağırmaq üçün evden çıxdı, hekim ise qesebede yaşayırdı. Qesebe ile kend arasında 3 saatlıq yol var idi. 6 saat sonra Memmed hekimle birlikde eve qayıtdı. Hekim Abdullahı müayine etdi, uşağın veziyyeti yaxşı deyildi. Anası hekimin üzündeki ifadeden oğlunun veziyyetinin ciddi olduğunu anlamışdı. “Doktor bey, ne olar, söyleyin ki, oğlum sağalacaq”, - dedi. Hekim cavab vermeden Memmedi de çağırıb otaqdan çıxdı. Artıq gec olduğunu, uşağın bir neçe saatlıq ömrü qaldığını atasına dedi. Memmed de otağa qayıtdı. Xanımının ağlamaqdan gözleri qan çanağına dönmüşdü. Memmed uşağının yatağının başında diz çökerek, onun saçlarını oxşayırdı. Çox kövrelmişdi, artıq göz yaşlarını da saxlaya bilmirdi. Bir yandan ağlayır, bir yandan da bele deyirdi: “Canım oğlum, inşallah, cennetde görüşeceyik, senden doymadım, amma olsun, seni bize bir hediyye olaraq Rebbimiz vermişdi, veren de O, alan da O. Onun emrine qarşı çıxa bilmerik, Ona minlerce şükür olsun”. Artıq Abdullah son nefesini vermişdi. Bu arada Cenabi-Haqq ile ölüm meleyi Ezrayıl arasında bele bir söhbet oldu:
- Bendenin ciyerparasını elinden aldınız, o, bu veziyyeti nece qarşıladı, ne söyledi?
- Yarebb, sebir etdi, Sene şükürler etdi.
- Bu benden üçün cennetde bir köşk qurun, adını da “Şükür köşkü” qoyun.
Beli, her bir veziyyetde Allaha şükür etmek ve sebirli olmaq sonda cenneti qazanmağa sebeb olur. Başımıza bir bela geldiyi zaman bir anlıq eseble Allaha qarşı üsyan etmek doğru deyildir. Bu eseble insanın özünü rahatlaşdırmağa çalışması özünü aldanışdır. Bu cür üsyanla rahatlığa qovuşmaq mümkün olmadığı kimi, cenneti itirmek tehlükesi de vardır.

<< 1 [2]