Bir biri ile dost olan 2 şeytan uzun müddetden sonra görüşürler. Her ikisi xeyli deyişmişdi. Biri arıq elden düşmüş digerisi ise şişman, gözlerinin içi gülürdü. Kefi kök olan şeytan o birisinden soruşur: -Dostum bu ne haldır? Zeifleyib elden düşmüsen. Evveller heç bele deyildin. Ne derdin var? O birisi cavab verir: -Heç sorma. Bir derde düşmüşem ki, deyilesi deyil. Bir adam var ne müddetdir ki, onun dalınca düşmüşem. Onu yoldan çıxarmaq, pis emellere alet elemek isteyirem. Amma bu zamana qeder heç bir şeye nail ola bilmemişem. Bunlar bir yana qalsın ne vaxtdır yeyib içe bilmirem. Bu adam bir yere addım atdımı, «Bismillah»la atar, bir işe başladımı «Bismillah»la başlar, süfreye elini uzatdımı Bismillahla uzadar... Bismillah olan yerde mene xeyir düşmez. O «Bismillah» deyib elini süfreye uzadınca süfredekiler menim boğazımdan keçmez. Menim erimeymin, üzülmeyimin sebebi budur. İndi sen danış ne olub ki, bele kökelmisen? -Men bir adamın dalınca düşmüşem, amma bu adam üçün heç eziyyet de çekmirem. Çünki herif ne halal bilir, ne haram. Haqq nedir hüquq nedir bilmir. Zalım balası eline keçeni bir andaca hezm edir. Yemeyi de haramdı gördüyü işleri de. Dilinde bir defe de olsun «Bismillah» sözü eşitmemişem. Ona göre de kefim bele kökdü.