Qapım döyüldü…
Soruşdum Kimdi?
Dedi: Zaman…
Qapını açdım. Ayaqqablarını bele çıxartmadan otağıma daxil oldu.
Otağımın qapısını sındırdı.
Niye sındırdın deye soruşdum?
Her acı çekdikde otağına qapılıb qapını çırparaq bağladığın o qapının qulpu sınmalıdır ki,
sen bir daha o qapı arxasında özünü dustaq hiss etmeyesen deye, dedi.
Otağımı darmadağın etdi. Yastığımı pencereden aşağı atdı.
Bes bu gece başımı neye qoyub yatacağam? deye, soruşdum…
Dedi: Özünü boğurdun yadındadı?
Ağlamağını heç kim eşitmesin deye yastıqla başına sıxıb özünü boğurdun.
İndi yene bu gece ağla eşitsinler sesini…!!!
Ağla ağlaya bileceksenmi? Yastığa sığınma.
Özünden, güveninden berk-berk tut…!!!
Komputerimi yandırıb en sevdiyim mahnıları sildi.
Dedim silme bes menim zövqüm?
Senin zövqün daxilindi lakin onlar senin xatirelerin ve senin her dinledikde şeytan
emeline aldanaraq xeyallara, menasız puç olmuş arzuları yaşamağa imkan yaradır dedi…
Penceremin şüşesini sındırdı…Şüşede son çekdiyim şekil kederli bir insan siması idi…
Çilik-çilik olub ayaqlarıma tökülüb qanatdı.
Niye incidirsen meni? dedim.
Şüşenin o biri üzünden seni seven seni deyilde o kederli ,eybecer insan
resmi simasını görür, indi bax heyata ve o seni görsün, dedi…
Daha neyim qaldı ki?
Her şeyimi cırıb ,qırıb,silib atdın…Deyerek yerde oturdum…
Zaman stolumun üzerindeki qelemi qarşıma atdı ve dedi yaz! indi menim gelişimden yaz!…
Menim nece insafsız ve nece acı olduğumdan yaz!
Her şeyi zaman etdi yaz…!!!
Sonra dön etrafına bax menmi etdim bunları ya sen…?!
Etrafıma baxdıqda artıq mene keçmişimi xatırladacaq bir şey görmedim…
Heqiqeten günahlandırdığım zaman ele acımı sanki göylere uçurtdu.
Bes bu acını getiren kim idi?-söyledim…
Dedi: Kimdi? soruşmadan qapını açdığın kes…!!!
Zaman artıq qapıya doğru yaxınlaşırdı.
Men ise arxası ile qaçaraq günahkar MENem söyledim. Bağışla meni Zaman…



Zaman insana derdlerin unutdurmur, sadece insanı derdleriyle yaşamağa öyreşdirir ve hemçininde Zaman her bir

[1] 2 >>