EBEDİ MENİMSEN!...
Bir neçe saat idi ki, oğlan özüne yer tapa bilmirdi. Artıq bir neçe saat idi ki, sevdiyi qızdan xeber tuta bilmirdi. Telefonuna zeng çatmırdı. Her defe telefonu ümidle eline alırdı oğlan. Her defesinde de közeren ümidlerine su çilenirdi. Nigarançılığı böyüyürdü. Artıq sebri qalmamışdı. Cesaretini toplayıb qızgile getdi. Ne bileydi ki,üreyini qurban vermeye gedir... Ne bileydi ki, içinde besleyib böyütdüyü "arzu"çiçeklerini kökünden qoparmağa gedir...
Eşitdikleri öldürdü oğlanı. Indi ancaq nefes alan ölü idi o. Gözüyaşlı bacısı qızın qaçırıldığını söyledi: "Düşünme ki,o sevginize dönük çıxıb. Yox! Esla!..Bunu anam etdi. Odur günahkar! "Ana"demeye dilim de gelmir. Hansı ana öz qızını uçuruma atar?..Hansı ana öz elleri ile qızının xoşbextlik dünyasını dağıdar?.. Nece baxacaq onun gözlerine? Nece beraet qazandıracaq özüne?.. Bilmirem..."
Qapını bağladı. Bu qapı hemişelik bağlandı oğlanın üzüne...İllerle qurduğu gelecek,her şey dağıldı... Ne etsin? Hara getsin? Yolun ortasında donub qalmışdı.Yaşları idi birce hemdemi...
Deyirler zaman en derin yaraları sağaldır. Amma bu heç de bele deyil. Zaman sadece olaraq yaraların üstünü örtür. Altda ise yene hemin yara,yene hemin ağrılar ilk günde olduğu kimi qalır...Oğlan hele de qızın ona yadigar buraxdığı acılı-şirinli xatirelerle yaşayırdı. Xeyalında hele de onun idi o qız. Her gece öz xeyali gözeli ile görüşür,şirin gülüşüne,vurğunu olduğu gözlerine doyunca baxırdı,saçlarını oxşayırdı...Atdığı her addımda o var idi. Artıq tek keçirdi bir vaxtlar el-ele keçdikleri o küçelerden. Zaman keçirdi,ağrılarsa yox...
Günlerin birinde qızı gördü tesadüfen...Tek deyildi. Qucağında gülüzlü körpe vardı. Nece de gözel görünürdü körpesi ile. Bir-birine hesret qalan gözler bahar buludu kimi doldular.5-10 addım ayırırdı onları. Yox! Tekce bu mesafe deyil! Anasına şirin baxışlarla baxan o mesum körpe...o ayırırdı onları. Gözler danışırdı uzaqdan uzağa..."Men heç unutmadım seni...Hemişe qelbimdesen,ürek döyüntümsen...Birce

[1] 2 >>