edir. Kepenek son bir seyle «seni çox sevirem» deyir. Çobanyastığı keder içinde iken eşitmiş olduğu bu etiraf qarşısında sanki birden donar qalar yalnız dodaqlarından «men de» sözü zorla çıxır. Kepeneyin ardından gözü yaşlı bir şekilde baxarken «meni sevirmiş! Bilseydim kaş ki… Mende daha evvel söyleye bilseydim kaş ki…» deyerek gözyaşlarını üreyine axıdır.
Bu keder çobanyastığının heyata isteyini yox edir, leçekleri saralıb solmağa bir-bir düşmeye başlayır. Her yarpaq enişinde içinden «meni sevirmiş» deyir. O günden bu güne aşiqler sevildiklerinden emin olmaq üçün çobanyastığının yarpaqlarını qoparırlar sevir… sevmir, sevir… sevmir deye…

<< 1 [2]