verirsen. Bu axşam qonşunla birlikde şam et, sonra qayıdıb neticesini mene xeber ver. Sen gelene kimi gözleyeceyem, yemeye el vurmayacağam”.

Amuli pulu ve xöreyi götürüb qonşusunun evine yollanır. Pulu verib tapşırır ki, dükana borcunu ödesin. Sinini süfreye qoyur, birlikde yemeye başlayırlar. Ev sahibi Amulinin getirdiyi xöreye baxıb soruşur: “Mene düzünü de, bu xöreyi sen hazırlamısan, yoxsa başqa adam sene verib tapşırıb ki, öz adından mene teqdim edesen?”. Amuli heqiqeti boynuna alır, amma maraq içinde qalır ki, qonşusu bunu haradan bilib? Qonşu deyir: “Bu, ereb xöreyi deyil. Inanmıram ki, sen ve ya aile üzvlerin bu xöreyi bişire bilesiniz. Bu, iranlıların xöreyidir”. (Seyyid Behrül-ülumun özü ve aile üzvleri eslen iranlı idiler, ona göre de milli metbexe aid xöreklere üstünlük verirdiler).

Maraqlıdır ki, Amulinin qonşusu dükana borclu olduğunu ve oradan nisye erzaq aldığını heç kime demeyibmiş. Seyyid Behrül-ülumun gönderdiyi pulun mebleği de düz onun borcu qeder imiş

<< 1 [2]