«Körpemi göre bileremmi» dedi yeni ana.
Körpe ananin qucağina verildi,anna körpesinin kiçik üzüne heyranliqla baxirdi ve birden teeccübden sanki nitqi tutuldu! Ananın ve körpesini seyr eden hekim süretle arxasını dondu ve şüşeden baxmağa başladı. Körpenin qulaqları yox idi…
Müayinelerde, körpenin eşitme bacarığının tesirlenmediyi, yalnız görünüşü pozan bir qulaq mehrumluğu olduğu aydın oldu.
Aradan iller keçdi, uşaq böyüdü ve mektebe başladı. Bir gün mekteb dönüşü eve qaçaraq geldi ve özünü anasının qollarına atdı.
Hıçqırırdı… Bu onun yaşadığı ilk böyük xeyal qırıqlığı idi; ağlayaraq
— «Böyük bir uşaq mene ecaib dedi...»
Kiçik uşaq bu qedersizliyiyle böyüdü. Yoldaşları terefinden sevilirdi ve olduqca da müveffeqiyyetli bir şagird idi. Sinif başçısı bele ola bilerdi; eger insanların arasına qarışmış olsaydı. Anası, her vaxt ona
— «Genc insanların arasına qarış »
deyirdi, ancaq eyni zamanda üreyinde derin bir ağrıma ve şefqet hiss edirdi.
Cavanın atası, aile hekimi ile oğulunun problemi ile elaqedar görüşdü;
— «Heç bir şey edile bilmezmi?» deye soruşdu.
Hekim;
— "Eger bir cüt qulaq tapıla bilse, orqan neqli edile biler" dedi.
Belece genc bir adam üçün qulaqlarını feda edecek biri axtarılmağa başlandı. İki il keçdi bir gün atası — «Xestexanaya gedirsen oğulum, anan ve men, sene qulaqlarını verecek birini tapdıq ancaq unutma bu bir sirr» dedi.

Emeliyyat çox müveffeqiyyetli keçdi ve sanki yeni bir insan yaradıldı. Yeni görünüşüyle psixologiyası da düzelen genc, mektebde ve ictimai heyatında böyük müveffeqiyyetler elde etdi. Daha sonra evlendi ve diplomat oldu. İller keçdi, bir gün atasından soruşdu:
— «Bilmek mecburiyyetindeyem, mene bu qeder yaxşılıq eden adam kim? Men o insan üçün heç bir şey ede bilmedim...»
— «Bir şey ede bileceyini sanmıram» dedi atası.
— «Lakin razılaşma qeti, bu anda öyrene bilmezsen, hele vaxtı deyil...»
Bu derin sirr iller boyunca gizlendi. Ancaq bu sirrin bir gün ortaya çıxma zamanı geldi… Heyatının en qaranlıq günlerinden

[1] 2 >>