Genc iş adamı yeni " Yaquar " ı ile
bir küçeden süretle keçirdi. Birden
gözüne ne ise sataşdı. Qeyri-
ixtiyari süretini azaltdı. Bu vaxt
maşınının qapısına ne ise
deydiyini hiss etdi. Maşını saxladı. Bu balaca bir daş idi. Daşın atıldığı
terefe baxdı. Qarşısına balaca bir
uşaq dayanmışdı.
Özünü saxlaya bilmeyib
qışqırmağa başladı: "Sen kimsen?
Bu daşı niye atdın? Senin atdığın bu daşın mene neçeye başa
geleceyini bilirsenmi? " Uşaq
yalvararaq cavab verdi: "
Bağışlayın, başqa çıxış yolum yox
idi. Eger daşı atmasaydım, heç kim
mene maşın saxlamayacaqdı" . Uşaq bir terefden danışır, bir
terefdende yanağından yaş
süzülürdü. Eli ile yolun kenarındalı
elil arabasını gösterdi ve: " Böyük
qardaşım arabasından yıxıldı. İndi
onu qaldıra bilmirem. Xahiş edirem, mene kömek edin " , -
dedi. Bu sözlerden sonra genc
sanki ayıldı. Yolun kenarına
yıxılmış oğlanı qaldıraraq, yeniden
arabasına oturmağa kömek etdi.
Desmalı ile üst-başını temizledi. Uşaq: " Allah razı olsun " , -
deyerek teşekkür etdi ve arabanı
sürerek evlerine teref getmeye
başladı. Genc bir xeyli uşağın
arasınca baxdı. O, maşınına
qayıdana qeder sanki yol xeyli uzanmışdı...
O, maşının qapısındalı eziyi heç
vaxt temir etdirmedi. Bu eziyi o
günden bir xatire kimi saxladı.
Çünki bu hadise ona heyatda
bezen ayaq saxlamağı, etrafa nezer salmağı ve kömeye ehtiyacı
olanlara el uzatmağı öyretmişdi