Heyat yoldaşım sefere çıxmalı idi. Men onu yola salmaq üçün hazırlıq görür, o da seferqabağı yır-yığış edirdi. Dörd yaşlı oğlumuz ise öz işinde idi. Ele hey el-ayağımıza dolaşır, decelliyinden qalmırdı. Öyüd-nesihetlermiz de bir netice vermirdi. Nehayet, heyat yoldaşım döze bilmedi ve ona küncde dayanmağı tapşırdı. Sessizce gedib küncde dayandı. Üz-gözünü turşutmuşdu. Bir azdan oğlum arxaya çevrilib acıqlı bir sesle: “Evden qaçacağam”-dedi.
Bu söz meni çox teeccüblendirdi, üstelik, onun bu sözleri meni özümden çıxardı. Qeyri-ixtiyari olaraq: “Demek bele?”-deye qışqırdım. Ancaq dönüb ona baxanda mene o qeder mesum göründü ki, üreyim parça-parça oldu. Uşaq iken men de eyni şeyleri deyir, özümü çox tenha hiss edirdim. Ele bilirdim ki,hamı menden üz dönderib.Eslinde o,bu sözlerle çox şey demek isteyirdi.Yeni,meni unutmayın,sevin,oxşayın…
Ona yaxınlaşıb: “Yaxşı oğlum,madam ki,evden qaçmaq isteyirsen,buyur,qaça bilersen”,-dedim ve onun paltarını çantaya yığmağa başladım.Oğlum mene baxıb teeccüble: “Ana,sen ne etmek isteyirsen?”-deye soruşdu.Men ise ona mehel qoymur,paltarları ile bir yerde öz paltarlarımı da çantaya yığırdım.Paltarları yığıb qurtarandan sonra çantanı qapının ağzına qoydum.Üzümü ona tutub: “De görüm,doğrudan da evden qaçmaq isteyirsen?”-deye soruşdum.
-İsteyirem!Bes hara gedirsen?
-Men de seninle gedeceyem.Çünki senin tek qalmağını istemirem.Çünki seni çox sevirem.
Oğlum boynuma sarıldı:
-Niye menimle getmek isteyirsen?
Gözlerinin içine baxdım:
-Çünki seni çox sevirem.Çünki senden ayrı qalmaq istemirem.
-Atam da gelecek?
-Yox,atan qardaşlarınla qalacaq.Biz burada olmayanda onlara baxacaq.
-Pişiyimiz de bizimle gedecek?
-Yox,o burda qalsa yaxşıdır.
Bir qeder fikirleşdikden sonra oğlum:
-Ana,belke ele biz burda qalaq?-deye dillendi.
Men:
-İsteyirsen qalaq-deye cavab verdim.
O, boynumu berk-berk qucaqlayıb heyecanla:
-Ana, men seni çox sevirem!-dedi.
-Men de seni çox sevirem, oğlum-dedim ve sonra da elave etdim:
-Gel metbexe, gedek

[1] 2 >>