Şeherin varlı iş adamlarından birinin teşkil etdiyi ziyafet meclisinde idik. Meclise devet olunanlar arasında genc bir universitet telebesi de varı. Gelenler içerisinde bir de fabrik sahibi vardı ki, çox sayelan seçilen adamlardan idi ve şeher camaatı onu eliaçıq, xeyirxah bir adam kimi tanıyırdı.
Meclisde oturduqları vaxt genc telebe eyilib yanındakı adamın qulağına dedi:
– Bu gün ürek ağrıdan bir hadisenin şahidi oldum. Bütün iştahım qaçdı.
Fabrik sahibi gencin dediklerini eşitmişdi. Ona göre de hadisenin neden ibaret olduğunu soruşdu. Hemin universitet telebesi de başladı bir-bir neql elemeye:
– Kiraçı olduğum evde beş uşaqlı bir aile yaşayır. Ailenin başçısı olduqca vicdanlı, namuslu ve exlaqlı bir adamdır. Kiremitlerin qırıq-quruqlarını atıb yerine tezelerini düzmekle birteher başını dolandırırdı. Bir neçe gün bundan evvel işleyen vaxt damdan yıxıldı ve iki ayağının ikisi de birden qırıldı. İndi artıq heç bir iş göre bilmir… Heyat yoldaşı zavallı qadın evin bütün ağırlığını götürdü öz çiynine. Çalışır-vuruşur, bir yolla evi dolandıra bilirdi. Ancaq indi o da xestedir.Qızdırmanın içinde yanır. Özü de sayıqlayır. Uşaqları da qalıblar ortalıqda.
Bütün qonaqlar sessiz-semirsiz bu gencin dediklerine diqqetle qulaq vermişdiler. Eşidenden sonra ise onların hamısının üreyi ağrımış ve o ailenin halına acımışdılar. Biri o birine: “ Ah… aman… ne ağır derddi… Heqiqeten, veziyyetleri çox ağırdı… Dünyanın ne yaman pis üzü varmış” – deyirdi. Ancaq bir azdan sonra meclisdekiler artıq başqa şeylerden, teatrdan, iş heyatından danışmağa başladılar.
Fabrik sahibi ayağa qalxdı. Elindeki bıçaqla tabağa yüngülce vuraraq:
– Möhterem qonaqlar, men bu yoxsul ve zavallı ailenin derdine acımağın ifadesi olararaq min manat verirem, dedi ve cibinden pulu çıxarıb stolun üstüne qoydu. Sonra ise elave eledi: 
– Siz de bu ailenin derdine acıdığınızı pul şeklinde yardımınızla ifade edin.
Stolun üstüne pullar yağmağa başladı. Her gelen qonaq hemin bedbext ailenin halına yanmağını sadece

[1] 2 >>