Ellerim ağ baldırlarına daldı. Ellerim ağ baldırlarında qaldı. Ordan o terefe keçe bilmedim. Ne yuxarı, ne ireli… Üreyim heyecandan, ellerimse, ehtiyyatdan titredi. Sanki, hiss etdim birden, lap yaxında eceli!

Sen menim olmalıydın. Çünki, men de, özümü sene tam bağışladım. Men seninle yaşadım… Yox, men seni yaşadım! Yaxşı, ya pis, ele bacardığım tek. Seni duydum, hey düşündüm… Ağlım yetenedek. Xeyallara qapılanda da unutmadım seni, gözlerimi açanda da… Xeyaldakı dünyama yad olan bu dünyanın yanlış heqiqetiyle baş-başa qalanda da!



Men ancaq seni sevdim! Yalnız seni istedim. Axı, seni Tanrı bexş edib mene! Hetta, meni bezdirdiyinde bele, yene senden dönmedim. Men sedaqetli oldum. Gören, sen bacardınmı men bacardıqlarımı!?

İndi, menimsen ancaq. Sevişmeliyem senle. Bax, ele buradaca, bu sevgi meydanında! Gecenin zülmetinde. Xeste, xebis, mekrli ruhlar cemiyyetinde… Çox isterem! Cesaretle, mehebbetle… Nefesini duymaq, vüsalına çatmaq, bir gecelik de olsa, senin dadını almaq – iyirmi dörd il dadammadığımı! Amma, nedense, esirem yene. Özüm öz qismetimden, belke, kesirem yene!? Yoxsa ki, kenardan baxışlar kesir… Yad nezerler ezir menim eşqimi!?

Ehtirasmı hedden artıq çox oldu? Yoxsa, sevgim başıma vurdu menim… Seyrçilik adetiyle, hücümçuluq yox oldu!?

Qetiyyet, qetiyyet! Belke, olardı, amma… Sen de tabe olmursan. Sinen mene yapışsa da, ellerinle qovursan…. Dizlerinle vurursan! Niye meni zalımca incidirsen!? Meger, menimle olmaq istemirsen? Onda, niye meni terk elemirsen? Birdefelik, biryolluq, meni ruhsuz, ölü-cansız buraxıb da, getmirsen…

… Uğurumu da seninle qazandım. Senin şerefine bade qaldırdım. Aldığım zerbeler de senin üzünden oldu. Hetta, sen vecime olmayanda da… Axı, niye imkan verdin sen buna!? Neye göre, qoydun meni özgeni düşünmeye, senle birlikde iken!? Niye ölüm müjdesini duydurdun – tengnefes olduğum, yaxamı cırdığım, hamını qorxutduğum boğanaq anlarımda!? Bizim sevgimiz bele, aciz oldu asi astmanı meğlub elemeye…

…Cesaretle

[1] 2 3 >>